Rady dotyczące wiary, postępowania i miłości

JAKUB i Juda byli przyrodnimi braćmi Jezusa, a Piotr i Jan należeli do grona 12 apostołów. Ci czterej mężczyźni napisali łącznie siedem listów, które weszły w skład Chrześcijańskich Pism Greckich. Każdy z tych listów został nazwany od imienia pisarza. Zawarte w nich natchnione rady miały pomóc chrześcijanom zachowywać lojalność względem Jehowy oraz niezachwianą nadzieję na Jego Królestwo.

Okazywanie wiary. Samo deklarowanie wiary nie wystarczy. Prawdziwa wiara wyraża się w czynach. Jakub napisał: „Wiara bez uczynków jest martwa” (Jakuba 2:26). Gdy ktoś w obliczu prób postępuje w sposób świadczący o wierze, rodzi to w nim wytrwałość. Aby jednak wyjść z takich sytuacji zwycięsko, chrześcijanie muszą prosić Boga o mądrość — z przekonaniem, że On ich wysłucha. Wytrwałość zapewni im Boże uznanie (Jakuba 1:2-6, 12). Kto z wiarą dochowuje lojalności Jehowie, może liczyć na Jego pomoc. Jakub zachęcał: „Zbliżcie się do Boga, a on zbliży się do was” (Jakuba 4:8).

Chrześcijańska wiara musi być na tyle silna, żeby pozwalała opierać się pokusom i niemoralnym wpływom. Juda z powodu wszechobecnego zepsucia moralnego wezwał współwyznawców do „podjęcia ciężkiej walki o wiarę” (Judy 3).

Czyste postępowanie. Jehowa oczekuje od swych czcicieli, że będą święci, czyli pod każdym względem czyści. Piotr nawoływał: „Stańcie się święci w całym swym postępowaniu, gdyż jest napisane: ‚Macie być święci, ponieważ ja [Jehowa] jestem święty’” (1 Piotra 1:15, 16). W Biblii wskazano chrześcijanom przykład godny naśladowania. „Chrystus cierpiał za was”, oznajmił Piotr, „pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami” (1 Piotra 2:21). Chociaż trzymanie się Bożych mierników może się wiązać ze znoszeniem cierpień, naśladowcy Chrystusa zachowują „dobre sumienie” (1 Piotra 3:16, 17). Piotr wzywał współwyznawców, by wyczekując dnia sądu Bożego oraz obiecanego nowego świata, w którym „ma mieszkać prawość”, obfitowali w „święte postępki i czyny zbożnego oddania” (2 Piotra 3:11-13).

Okazywanie miłości. „Bóg jest miłością” — zapewnił Jan. Podkreślił, że Jehowa dowiódł głębi swego uczucia, dając Jezusa jako „ofiarę przebłagalną za nasze grzechy”. Jak powinno to wpływać na chrześcijan? Apostoł wyjaśnił: „Umiłowani, jeśli Bóg nas tak umiłował, to i my mamy obowiązek miłować się wzajemnie” (1 Jana 4:8-11). Jednym ze sposobów przejawiania takiej miłości jest gościnność wobec współwyznawców (3 Jana 5-8).

A jak słudzy Jehowy mogą dowodzić miłości do Niego samego? Jan odpowiada: „Miłość do Boga polega na tym, że przestrzegamy jego przykazań; a przecież jego przykazania nie są uciążliwe” (1 Jana 5:3; 2 Jana 6). Kto w ten sposób okazuje Bogu posłuszeństwo, otrzymał zapewnienie, że On nadal będzie go darzył miłością „ku życiu wiecznemu” (Judy 21).

Na podstawie listów: Jakuba, 1 Piotra, 2 Piotra, 1 Jana, 2 Jana, 3 Jana, Judy.