Jak zbór jest zorganizowany

W 1 LIŚCIE do Koryntian apostoł Paweł wyraził ważną prawdę: „Bóg nie jest Bogiem nieporządku, lecz pokoju”. Nawiązując dalej do zebrań zborowych, napisał: „Niech wszystko odbywa się godnie i w sposób uporządkowany” (1 Kor. 14:33, 40).

² Na początku tego listu apostoł napomniał braci w Koryncie z powodu zatargów, do których dochodziło w ich zborze. Zaapelował, żeby ‛byli zgodni w tym, co mówią’, i żeby panowała wśród nich „całkowita jedność myśli i poglądów” (1 Kor. 1:10, 11). Następnie udzielił im rad w związku z różnymi sprawami, które mają na to wpływ. Znaczenie jedności i zgodnej współpracy zilustrował przykładem ciała ludzkiego. Zachęcił, żeby wszyscy, niezależnie od swojej roli w zborze, serdecznie troszczyli się o siebie nawzajem (1 Kor. 12:12-26). Takie harmonijne współdziałanie całego zboru wymaga dobrej organizacji.

³ Ale jak zbór chrześcijański miał być zorganizowany? Kto miał go zorganizować? Jak miała wyglądać jego struktura i kto miał w nim pełnić odpowiedzialne funkcje? Jasne odpowiedzi na te pytania znajdziemy w Biblii (1 Kor. 4:6).

ZORGANIZOWANY TEOKRATYCZNIE

⁴ Zbór chrześcijański został założony w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Czego się o nim dowiadujemy? Był zorganizowany i zarządzany teokratycznie. Termin „teokracja” pochodzi od greckich słów theòs („Bóg”) oraz krátos („władza; rządy”). Oba te słowa występują w 1 Liście Piotra 5:10, 11, przetłumaczone odpowiednio na „Bóg” i „potęga”. Natchniony opis wydarzeń, które blisko 2000 lat temu rozegrały się w Jerozolimie, wyraźnie dowodzi, że zbór chrześcijan namaszczonych duchem został założony przez Boga (Dzieje 2:1-47). To była Jego „budowla”, Jego „dom” (1 Kor. 3:9; 1 Tym. 3:15, przypis). Sposób zorganizowania i funkcjonowania zboru w I wieku stanowi wzór, którego trzyma się dzisiejszy zbór chrześcijański.

⁵ W I wieku zbór liczył początkowo około 120 osób. To na nich pierwszych został wylany duch święty, co było spełnieniem proroctwa z Księgi Joela 2:28, 29 (Dzieje 2:16-18). Ale jeszcze tego samego dnia ochrzczono w wodzie i wprowadzono do zboru pomazańców około 3000 osób. Ludzie ci pozytywnie zareagowali na to, co usłyszeli o Chrystusie, i „dalej wnikali w nauki apostołów”. A „Jehowa sprawiał, że codziennie przyłączali się do nich inni wchodzący na drogę wybawienia” (Dzieje 2:41, 42, 47).

⁶ Ponieważ zbór w Jerozolimie tak się rozrastał, arcykapłan żydowski narzekał, że uczniowie Jezusa nauczają w całym mieście. Do tamtejszego zboru przyłączyło się też wielu kapłanów (Dzieje 5:27, 28; 6:7).

⁷ Jezus powiedział: „Będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, Samarii i aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). I rzeczywiście tak się stało. Kiedy po śmierci Szczepana rozpoczęło się w Jerozolimie wielkie prześladowanie, uczniowie rozproszyli się po Judei i Samarii. Ale wszędzie, gdzie dotarli, głosili dobrą nowinę i pozyskiwali nowych uczniów, między innymi wśród Samarytan (Dzieje 8:1-13). Jeszcze później z powodzeniem głoszono dobrą nowinę ludziom nieobrzezanym, pochodzącym z narodów nieżydowskich (Dzieje 10:1-48). Cała ta kampania zaowocowała pozyskaniem wielu kolejnych uczniów i powstaniem zborów poza Jerozolimą (Dzieje 11:19-21; 14:21-23).

⁸ Jakie starania podejmowano, żeby każdy nowo założony zbór był zorganizowany teokratycznie, czyli w sposób, który podoba się Bogu? Pod kierownictwem ducha świętego dbano, by o trzodę Bożą troszczyli się odpowiedni pasterze. Paweł i Barnabas ustanowili starszych w zborach, które odwiedzili podczas swojej pierwszej podróży misjonarskiej (Dzieje 14:23). Z biblijnej relacji spisanej przez Łukasza wynika, że gdy Paweł spotkał się ze starszymi zboru efeskiego, powiedział do nich: „Uważajcie na samych siebie i na całą trzodę. Duch święty ustanowił was w niej nadzorcami, żebyście paśli zbór Boga, kupiony przez Niego krwią Jego własnego Syna” (Dzieje 20:17, 28). Mężczyźni ci nadawali się, żeby być nadzorcami, ponieważ spełniali wymagania z Pism (1 Tym. 3:1-7). Z kolei do mianowania starszych w zborach na Krecie został upoważniony jeden ze współpracowników Pawła, Tytus (Tyt. 1:5).

⁹ W miarę jak powstawały nowe zbory, apostołowie i starsi w Jerozolimie w dalszym ciągu sprawowali ogólny nadzór nad rozrastającym się ogólnoświatowym zborem chrześcijańskim. Usługiwali w charakterze ciała kierowniczego.

¹⁰ W Liście do Efezjan apostoł Paweł zaznaczył, że zbór chrześcijański pozostanie zjednoczony, jeśli będzie poddawał się pod wpływ ducha Bożego i uznawał zwierzchnictwo Jezusa Chrystusa. Apostoł zachęcił chrześcijan do rozwijania pokory oraz zachowywania „jedności wynikającej z działania ducha”, bo dzięki temu wszyscy w zborze będą żyli ze sobą w pokojowych stosunkach (Efez. 4:1-6). Następnie przytoczył Psalm 68:18 i wyjaśnił, że Jehowa dał wykwalifikowanych duchowo mężczyzn, żeby dbali o zaspokajanie potrzeb zboru jako apostołowie, prorocy, ewangelizatorzy, pasterze i nauczyciele. Tacy bracia, będący darami od Jehowy, mieli umacniać cały zbór, tak by wszyscy osiągnęli dojrzałość duchową i cieszyli się uznaniem Boga (Efez. 4:7-16).

DZISIEJSZE ZBORY ZORGANIZOWANE JAK W CZASACH APOSTOŁÓW

¹¹ Podobnie zorganizowane są wszystkie dzisiejsze zbory Świadków Jehowy. Wspólnie tworzą zjednoczony ogólnoświatowy zbór, którego trzon stanowią chrześcijanie namaszczeni duchem świętym (Zach. 8:23). Jest to możliwe dzięki Jezusowi Chrystusowi, który zgodnie z obietnicą lojalnie wspiera swoich namaszczonych uczniów „przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy”. Osoby przyprowadzane do tego rozrastającego się zboru przyjmują dobrą nowinę od Boga, bez zastrzeżeń oddają Jehowie swoje życie i zostają ochrzczone jako uczniowie Jezusa (Mat. 28:19, 20; Marka 1:14; Dzieje 2:41). Uznają tego „wspaniałego pasterza” za Głowę całej trzody, złożonej zarówno z namaszczonych chrześcijan, jak i z „drugich owiec” (Jana 10:14, 16; Efez. 1:22, 23). Ta „jedna trzoda” pozostaje zjednoczona dzięki temu, że lojalnie respektuje zwierzchnictwo Chrystusa i podporządkowuje się „niewolnikowi wiernemu i roztropnemu”, którego on wyznaczył. Nadal więc przejawiajmy pełne zaufanie do tego niewolnika (Mat. 24:45).

ROLA KORPORACJI PRAWNYCH

¹² Żeby pokarm duchowy mógł być dostarczany we właściwym czasie i żeby dobra nowina o Królestwie została rozgłoszona przed nadejściem końca, powołuje się do istnienia pewne korporacje, które ze sobą współpracują. Mają one osobowość prawną, są więc uznawane przez władze poszczególnych krajów. Korporacje te ułatwiają głoszenie dobrej nowiny na całym świecie.

JAK JEST ZORGANIZOWANY ODDZIAŁ

¹³ Gdy tworzone jest Biuro Oddziału, nadzorowanie działalności kaznodziejskiej w jednym lub kilku podległych mu krajach powierza się Komitetowi Oddziału. Komitet ten składa się przynajmniej z trzech starszych, z których jeden usługuje jako jego koordynator.

¹⁴ Zbory pozostające pod opieką danego Oddziału łączy się w obwody. Obwody mogą mieć różną wielkość, o której decydują warunki geograficzne, względy językowe, a także liczba zborów na terenie przydzielonym Oddziałowi. W każdym obwodzie do usługiwania zborom mianuje się nadzorcę obwodu. Biuro Oddziału zapewnia mu wskazówki, jak ma się wywiązywać ze swoich obowiązków.

¹⁵ Zbory akceptują postanowienia organizacyjne podejmowane dla dobra ogółu. Uznają starszych zamianowanych do nadzorowania pracy w Biurach Oddziałów, obwodach i zborach. Od niewolnika wiernego i roztropnego wyczekują pokarmu duchowego, który jest dostarczany we właściwym czasie. A ten niewolnik ściśle poddaje się przewodnictwu Chrystusa, trzyma się zasad biblijnych i reaguje na kierownictwo ducha świętego. Ponieważ wszyscy współpracujemy ze sobą w jedności, doświadczamy tego samego co zbory w I wieku, o których powiedziano: „Umacniały się w wierze i dzień po dniu się powiększały” (Dzieje 16:5).