RAMKA 1B
Zarys Księgi Ezechiela
Księgę Ezechiela można podzielić na następujące części:
ROZDZIAŁY OD 1 DO 3
W 613 roku p.n.e., będąc na wygnaniu w Babilonii, Ezechiel otrzymuje od Jehowy wizję i zostaje wyznaczony na proroka wśród Żydów mieszkających nad rzeką Kebar.
ROZDZIAŁY OD 4 DO 24
Między rokiem 613 a 609 p.n.e. Ezechiel przede wszystkim ogłasza wyroki przeciwko Jerozolimie i jej buntowniczym mieszkańcom praktykującym bałwochwalstwo.
ROZDZIAŁY OD 25 DO 32
W roku 609 p.n.e., w którym rozpoczęło się ostatnie oblężenie Jerozolimy przez Babilończyków, Ezechiel przestaje prorokować przeciwko Jerozolimie i zaczyna ogłaszać wyroki wydane na otaczające ją wrogie narody — Ammonitów, Edomitów, Egipcjan, Filistynów, Moabitów, Sydończyków i Tyryjczyków.
ROZDZIAŁY OD 33 DO 48
Po roku 606 p.n.e., kiedy Jerozolima i świątynia leżą w gruzach, przebywający setki kilometrów od ojczyzny Ezechiel koncentruje się na nadziei — zapowiada zachwycające odrodzenie czystego wielbienia Jehowy.
Jak widać, Księga Ezechiela jest w dużej mierze uporządkowana zarówno chronologicznie, jak i tematycznie. Proroctwa o zburzeniu Jerozolimy i świątyni występują przed większością proroctw o odrodzeniu czystego wielbienia. To logiczne, że odrodzenie było zapowiadane wtedy, kiedy w świątyni już nie oddawano czci Bogu.
Co więcej, proroctwa przeciwko wrogim narodom (rozdziały od 25 do 32) pojawiają się między wyrokami na Jerozolimę a obietnicą przywrócenia czystego wielbienia. Na temat tych proroctw pewien biblista napisał: „Stanowią odpowiedni pomost między ogłoszeniem Bożego gniewu a zapowiedzią okazania łaski, ponieważ ukaranie wrogów stanowi element wyzwolenia ludu Bożego”.