ADAR

Nazwa żydowskiego miesiąca księżycowego — dwunastego w kalendarzu religijnym, a szóstego w kalendarzu świeckim — używana w okresie powygnaniowym (Est 3:7). Miesiąc ten przypadał na część lutego i część marca. W pewnych latach dodawano po nim 13 miesiąc, tzw. We-Adar, czyli „drugi Adar”.

W miesiącu Adar, na przełomie zimy i wiosny, w niektórych rejonach Palestyny zaczynał zakwitać szarańczyn strąkowy, a na ciepłych nizinach dojrzewały pomarańcze i cytryny.

Na mocy dekretu, który wydał perski król Aswerus z poduszczenia swego pierwszego ministra, Hamana, 13 dnia Adar miało dojść do zagłady wszystkich Żydów mieszkających w prowincjach imperium perskiego. Jednak dzięki nowemu dekretowi, ogłoszonemu po wstawiennictwie królowej Estery, Żydzi odnieśli zwycięstwo nad wrogami; później Mardocheusz nakazał, by w dniach 14 i 15 miesiąca Adar upamiętniano owo wyzwolenie (Est 3:13; 8:11, 12; 9:1, 15, 20, 21, 27, 28). Temu żydowskiemu świętu nadano nazwę Purim — od słowa „pur”, które znaczy „los” (Est 9:24-26; zob. PURIM).

Poza tym w miesiącu Adar namiestnik Zerubbabel ukończył odbudowę świątyni w Jerozolimie (Ezd 6:15). W innych miejscach Biblii nie użyto nazwy Adar, lecz wyrażenia „miesiąc dwunasty” (2Kl 25:27; 1Kn 27:15; Jer 52:31; Eze 32:1).