ATAROT

(„korony [tzn. „ogrodzenia”]”).

1. Miasto na wsch. brzegu Jordanu, jedno z tych, które chcieli objąć w posiadanie członkowie plemion Gada i Rubena, gdyż uważali te tereny za szczególnie odpowiednie dla swych stad (Lb 32:1-5). Samo Atarot zostało potem odbudowane przez Gadytów (Lb 32:34).

Atarot jest też wymienione w 10 i 11 wierszu steli Meszy, na której m.in. czytamy: „Potomkowie Gada od wieków mieszkali w kraju Atarot, a król Izraela wybudował dla nich Atarot; ale ja walczyłem z miastem, zdobyłem je i wyniszczyłem całą ludność (...). Zabrałem stamtąd Arela (albo Oriela), ich wodza, (...) i osadziłem tam ludzi z Szaronu i ludzi z Macharot” (Wielki atlas biblijny, red. J. B. Pritchard, tłum. T. Mieszkowski, Warszawa 1994, s. 66).

To Atarot na ogół utożsamia się z dzisiejszym Chirbat ʽAttarus, leżącym na wsch. od Morza Martwego, ok. 13 km na pn. zach. od Dibonu (w Lb 32:3 wymienionego po Atarot). Jego ruiny znajdują się na zach. zboczu góry o tej samej nazwie, wznoszącej się na wysokość ok. 750 m. Był to obszar plemienia Rubena, ale jak się wydaje, Rubenici i Gadyci gdzieniegdzie mieszkali razem.

2. Miasto na granicy terytoriów Efraima i Beniamina (Joz 16:2). W Jozuego 16:5 oraz 18:13 najwyraźniej występuje jako Atarot-Addar. W tym drugim wersecie zlokalizowano je na pn. granicy terenu przydzielonego Beniaminowi, „na górze, która jest na południe od Bet-Choron Dolnego”.

3. Miasto na pn.-wsch. granicy plemienia Efraima (Joz 16:7).