BABEL

(„zamieszanie”).

Jedno z pierwszych miast zbudowanych po potopie. Tam Bóg „pomieszał język całej ziemi” (Rdz 11:9). Nazwa Babel wywodzi się od czasownika balál, który znaczy „mieszać”. Z kolei mieszkańcy miasta uważali je za boską siedzibę władzy i twierdzili, iż jego nazwa składa się z dwóch członów: bab („brama”) oraz ilu („bóg”) i znaczy „brama boga”.

Babel stało się początkiem królestwa niegodziwego Nimroda, „potężnego łowcy na przekór Jehowie”, a leżało „w ziemi Szinear”, na aluwialnej nizinie powstałej w wyniku naniesienia osadów przez wylewające rzeki Eufrat i Tygrys (Rdz 10:9, 10). Ponieważ brakowało tam kamienia, budowniczowie wykorzystali duże pokłady gliny. Powiedzieli: „Naróbmy cegieł i wypalmy je przez wyprażenie w ogniu”. Nie mieli też wapna, więc jako zaprawy użyli asfaltu (Rdz 11:3).

Uwłaczające Bogu plany mieszkańców Babel koncentrowały się na budowie wieży o charakterze religijnym, „której szczyt sięgałby niebios”. Wieża ta nie powstała w celu wielbienia i wysławiania Jehowy, lecz została poświęcona wymyślonemu przez ludzi fałszywemu kultowi i miała zapewnić „sławne imię” budowniczym (Rdz 11:4).

Przybliżony czas tej budowy można ustalić w następujący sposób: Peleg żył w latach 2269-2030 p.n.e. Jego imię znaczy „podział”, gdyż „za jego dni ziemia [w sensie: „ludność ziemi”] została podzielona”; Jehowa „rozproszył ich po całej powierzchni ziemi” (Rdz 10:25; 11:9). W inskrypcji Szarkaliszarriego, królującego w Agade (Akadzie) w czasach patriarchalnych, wspomniano, iż odbudował on świątynię-wieżę w Babilonie, co wskazuje na istnienie takiej budowli przed jego panowaniem.