BAMOT-BAAL

(„wyżyny Baala”).

Miejscowość w Moabie, do której tamtejszy król Balak zaprowadził proroka Balaama, żeby mógł zobaczyć i przekląć obóz Izraela (Lb 22:41). Wybór tego miejsca na rzucenie klątwy i złożenie towarzyszących jej ofiar może sugerować, że był to ośrodek kultu Baala, najwyraźniej położony na jakimś wzniesieniu (Lb 23:1-9). W późniejszym okresie Bamot-Baal wraz z innymi miejscowościami „na płaskowyżu” przydzielono jako dziedzictwo plemieniu Rubena (Joz 13:15, 17). W drugiej połowie X w. p.n.e. król moabski Mesza oznajmił: „To ja odbudowałem Bēt-Bamot, ponieważ [miasto to] było zniszczone” (wiersz 27 na steli Meszy; Archeologia Palestyny, red. L. W. Stefaniak, Poznań 1973, s. 851). Bamot, Bamot-Baal i Bet-Bamot były najprawdopodobniej nazwami tego samego miejsca (por. Baal-Meon, Beon i Bet-Baal-Meon w haśle BAAL-MEON).

Z opisu zamieszczonego w sprawozdaniu biblijnym wynika, że Bamot-Baal leżało na płaskowyżu na wsch. od pn. krańca Morza Martwego. Można przypuszczać, że chodzi o dzisiejsze Chirbat Kuwajdżija, położone ok. 14 km na wsch. od Morza Martwego, w pobliżu wzniesienia uważanego za górę Nebo.