KLĄTWA

Słowo to jest w niektórych współczesnych przekładach (BT, Bw, NŚ) tłumaczeniem hebrajskiego wyrazu chérem, który w Przekładzie Nowego Świata bywa też oddawany jako „coś przeznaczonego na zagładę”. Odnosi się do czegoś, co zostało nieodwołalnie i ostatecznie poświęcone Bogu, czyli przeznaczone do świętego użytku. Najczęściej jednak dotyczy czegoś, co zostało przeznaczone na całkowitą zagładę. Może to być osoba („Kto składa ofiary jakimkolwiek bogom oprócz samego Jehowy, ma być wydany na zagładę [„podlega klątwie”, BT (w. 19)]”, Wj 22:20; Kpł 27:29); może także chodzić o mienie (Ezd 10:8), zwierzę, pole lub jakikolwiek przedmiot przeznaczony do świętego użytku (Kpł 27:21, 28), a niekiedy nawet o całe miasto i wszystko, co się w nim znajduje (Pwt 13:15-17; Joz 6:17).

O świętej klątwie wspominają też niektóre proroctwa (Mi 4:13; Za 14:11). Kwestię tę omówiono szerzej w haśle RZECZ POŚWIĘCONA.