KAPADOCJA

W czasach apostołów duża kraina we wsch. części Azji Mniejszej. Odznaczała się stosunkowo chłodnym klimatem i była rzadko porośnięta lasami. Zajmowała płaskowyż, którego większa część leży na wysokości ok. 900 m n.p.m. Na przestrzeni dziejów jej granice często się zmieniały, ale ogólnie rzecz biorąc była położona między Pontem na pn., Galacją i Likaonią na zach., Cylicją i górami Taurus na pd. oraz Armenią i górnym Eufratem na wsch. Mieszkańcy Kapadocji zajmowali się wypasaniem owiec, hodowali bydło i szlachetne konie oraz uprawiali pszenicę.

Za czasów Cyrusa Kapadocja została włączona do imperium perskiego i podzielona na dwie satrapie: Pont i Kapadocję. Później miała własnych królów będących wasalami syryjskiej dynastii Seleucydów. W r. 17 n.e. cesarz Tyberiusz uczynił ją prowincją rzymską, zarządzaną przez prokuratora. W r. 70 Wespazjan połączył ją z Armenią, przez co stała się ważną prowincją graniczną na wsch. cesarstwa. Kapadocja miała znaczenie strategiczne ze względu na przechodzące przez nią drogi. Jedna z nich biegła z Tarsu nad Morzem Śródziemnym przez Wrota Cylicyjskie (przełęcz w górach Taurus), przecinała Kapadocję i dochodziła do prowincji Pont i portów nad Morzem Czarnym.

Rodowici mieszkańcy Kapadocji byli najwyraźniej potomkami Jafeta, ale od II w. p.n.e. pojawiały się tam osady żydowskie. Żydzi z Kapadocji byli obecni w Jerozolimie na święcie Pięćdziesiątnicy w r. 33 n.e. (Dz 2:9). Zapewne przyczyniło się to do wczesnego rozwoju chrystianizmu na tym obszarze, toteż chrześcijanie z Kapadocji znaleźli się wśród adresatów pierwszego listu Piotra (1Pt 1:1).