CHALDEA, CHALDEJCZYCY

Początkowo nazywano tak krainę zajmującą pd. część aluwialnej Niziny Mezopotamskiej — żyzną deltę Tygrysu i Eufratu — oraz jej mieszkańców. Wiele przemawia za tym, że w pewnym okresie te dwie rzeki wpadały do Zatoki Perskiej oddzielnie, a Eridu i Ur były miastami portowymi. Ale nanoszone przez lata osady rzeczne stopniowo wypełniały zatokę, przesuwając linię brzegową na pd. wsch. i teraz Eufrat łączy się z Tygrysem przed wpłynięciem do morza. Niegdyś najważniejszym miastem regionu było Ur, z którego wywodził się Abraham (Abram) i które na polecenie Boże opuścił wraz z rodziną przed 1943 r. p.n.e. (Rdz 11:28, 31; 15:7; Neh 9:7; Dz 7:2-4). Jakieś 300 lat później za sprawą Szatana Diabła napastnicy z Chaldei zadali ciężkie straty wiernemu Hiobowi (Hi 1:17).

Kiedy Chaldejczycy rozszerzyli swe wpływy na północ, cała Babilonia stała się znana jako „ziemia Chaldejczyków”. Izajasz w swych proroctwach zapowiadał wzrost znaczenia tego ludu, a następnie jego upadek (Iz 13:19; 23:13; 47:1, 5; 48:14, 20). Ta dominacja zaznaczyła się zwłaszcza w VII i VI w. p.n.e., gdy władzę w Babilonii, trzecim mocarstwie światowym, sprawował wywodzący się z Chaldei Nabopolasar, a potem jego następcy: Nebukadneccar II, Ewil-Merodach (Awilmarduk), Neriglisar, Labaszimarduk, Nabonid i Belszaccar (2Kl 24:1, 2; 2Kn 36:17; Ezd 5:12; Jer 21:4, 9; 25:12; 32:4; 43:3; 50:1; Eze 1:3; Hab 1:6). Dynastia ta wygasła, gdy „Belszaccar, król chaldejski, został zabity” (Dn 5:30). „Królem nad królestwem Chaldejczyków” ustanowiono Dariusza Meda (Dn 9:1; zob. BABILON 2).

Od dawien dawna Chaldejczycy słynęli ze znajomości matematyki i astronomii. Za czasów Daniela mianem Chaldejczyków określano ugrupowanie wieszczków, którzy uważali się za znawców sztuki wróżbiarstwa (Dn 2:2, 5, 10; 4:7; 5:7, 11).