KUT, KUTA

Obie te nazwy odnoszą się do miejsca, z którego pochodzili ludzie przesiedleni przez króla Asyrii do miast Samarii po zesłaniu Izraela na wygnanie w 740 r. p.n.e. (2Kl 17:23, 24, 30). Osadników z Kuty i innych miejsc zaczęły zabijać lwy, toteż poprosili władcę asyryjskiego o pomoc i ten przysłał im kapłana służącego wcześniej w północnym królestwie izraelskim. Ponieważ jednak religia praktykowana w Izraelu od dawna nie podobała się Bogu (1Kl 13:33, 34; 16:31-33), kapłan ten nie pomógł owym przesiedleńcom stać się prawdziwymi chwalcami Jehowy, tak więc wciąż „oddawali cześć własnym bogom”; np. ci z Kuty dalej służyli bogu Nergalowi. Potomków mieszanych małżeństw ‛ludzi z Kuty’ i innych przybyszów oraz resztki Izraelitów z czasem zaczęto określać mianem Samarytan. Według Flawiusza byli zwani „po hebrajsku Chutejczykami [Kutejczykami], a po grecku Samarytanami” (Dawne dzieje Izraela, IX, XIV, 3). Nazwa „Kutejczycy” przyjęła się być może dlatego, że ludzie z Kuty stanowili najliczniejszą grupę wśród pierwotnych osiedleńców (2Kl 17:24-41).

Odkąd w Tall Ibrahim (Imam Ibrahim), leżącym ok. 50 km na pn. wsch. od Babilonu, odkryto tabliczki z umowami zawierającymi nazwę Kutu (akad. odpowiednik Kut), większość geografów zaczęła tam lokalizować biblijną Kutę. Jak się wydaje, Kuta była swego czasu jednym z ważniejszych miast imperium babilońskiego, i to dość rozległym, gdyż znajdujące się w jej miejscu wzgórze ma ok. 18 m wysokości i 3 km obwodu. Wśród ruin na uwagę zasługuje rumowisko uznawane za pozostałości starożytnej świątyni Nergala, co stanowi potwierdzenie biblijnego doniesienia, że „ludzie z Kut” czcili tego boga (2Kl 17:29, 30).