ŚWIĘTO TRĄBIENIA

Święto przypadające na pierwszy dzień (nów) siódmego miesiąca, Etanim (Tiszri). Wyznaczało Izraelitom początek roku świeckiego. Było ważniejsze od obchodów nowiu w pozostałych 11 miesiącach. Podczas Święta Trąbienia należało dodatkowo urządzić święte zgromadzenie i nie wolno było wykonywać żadnej ciężkiej pracy.

Nazwa tego święta wywodzi się z nakazu: „Ma nastać dla was całkowity odpoczynek, upamiętnienie dęciem w trąby”. „Będzie to dla was dzień trąbienia”. Tego dnia składano w ofierze jednego młodego byka, jednego barana i siedem zdrowych rocznych baranków wraz z ofiarą zbożową z wybornej mąki nasączonej oliwą, a także koziołka jako dar ofiarny za grzech — oprócz codziennej ofiary ustawicznej oraz ofiar przewidzianych z okazji nowiu (Kpł 23:24; Lb 29:1-6).

Oczywiście to święto było ważne nie tylko dlatego, że zapoczątkowywało nowy rok prac na roli, ale również z tego względu, że na 10 dzień tego samego miesiąca przypadał Dzień Przebłagania, a pięć dni później rozpoczynało się Święto Szałasów. W miesiącu tym kończono zasadniczą część żniw. Między innymi zbierano winogrona, z których robiono wino rozweselające serce człowieka, oraz oliwki, spożywane bezpośrednio lub w postaci oliwy, używanej ponadto jako paliwo do lamp oraz składnik wielu ofiar zbożowych (Ps 104:15). Święto Trąbienia inaugurowało zatem miesiąc składania dziękczynienia Jehowie.