NAPEŁNIENIE RĘKI MOCĄ

Hebrajski zwrot milléʼ jad, tłumaczony w wielu przekładach na „poświęcić”, dosłownie znaczy „napełnić rękę” i jest używany w sensie przekazania pełni władzy w ręce tych, którzy mają sprawować urząd kapłański. Kiedy Aaron i jego synowie byli ustanawiani kapłanami Jehowy, ich „ręce zostały napełnione mocą”, by mogli usługiwać w tym charakterze (Lb 3:3; Wj 28:41; 29:9, 29, 33, 35; Kpł 8:33; 16:32; 21:10). Mojżesz zobrazował to, gdy zabił i poćwiartował barana wprowadzenia na urząd, a następnie niektóre jego części razem z pewnymi wypiekami z kosza przaśników położył na dłoniach Aarona i jego synów, którzy zaczęli nimi kołysać jako ofiarą przed Jehową. Potem wziął to wszystko z ich rąk i spalił na ołtarzu na wierzchu ofiary całopalnej (Wj 29:19-25; Kpł 8:22-28; zob. KAPŁAN; NAMASZCZANIE; WPROWADZENIE NA URZĄD).

Inni też napełniali ręce swych kapłanów mocą. Praktykujący bałwochwalstwo Micheasz upoważnił do pełnienia funkcji kapłańskiej w swoim „domu bogów” najpierw własnego syna, a potem niewiernego Lewitę (Sdz 17:5, 12). Później król Jeroboam wprowadził w Izraelu kult cielca i ustanawiał kapłanów spośród ogółu ludzi. Kapłani z rodu Aarona i pozostali Lewici lojalnie obstawali przy wielbieniu Jehowy, którego ośrodkiem była Jerozolima, i zapewne z tego powodu zostali wypędzeni z dziesięcioplemiennego królestwa (1Kl 12:31; 13:33; 2Kn 13:9).