GEMARIASZ

(„Jehowa uczynił doskonałym [zupełnym]”).

1. „Syn przepisywacza Szafana”; jeden z książąt za panowania Jehojakima (628-618 p.n.e.). W jadalni Gemariasza na górnym dziedzińcu świątyni Baruch czytał na głos księgę, którą napisał pod dyktando proroka Jeremiasza. Gdy te słowa Jehowy usłyszał Michajasz, syn Gemariasza, przekazał je książętom, ci zaś posłali po Barucha, żeby ich też z nimi zapoznał. Wysłuchawszy treści zwoju, poradzili Baruchowi i Jeremiaszowi się ukryć. Kiedy później czytano go królowi Jehojakimowi, Gemariasz był jednym z książąt, którzy prosili króla, by nie palił zwoju (Jer 36:10-25).

Przed laty znaleziono w Jerozolimie bryłkę gliny przymocowaną niegdyś do jakiegoś dokumentu i zawierającą odcisk pieczęci o treści: „Własność Gemariasza [hebr. Gemarjáhu], syna Szafana”. Uważa się, że pieczęć ta pochodzi z VII w. p.n.e. i być może należała do Gemariasza, o którym mowa w 36 rozdz. Jeremiasza.

2. Syn Chilkiasza wysłany przez ‛Sedekiasza, króla Judy, do Babilonu, do Nebukadneccara’. Przy tej okazji Jeremiasz przekazał przez Gemariasza i Elasę list do Żydów uprowadzonych tam razem z Jehojachinem (Jechoniaszem) w r. 617 p.n.e. (Jer 29:1-3).