HENNOWY, KRZEW

(hebr. kòfer).

Krzew, którego gałązki są zakończone wiechami drobnych, kremowych kwiatów o czterech płatkach; mieszkańcy Bliskiego Wschodu bardzo lubią ich silny zapach. Gałązkę henny często umieszcza się w bukietach, a kobiety noszą ją we włosach i na piersi. Od starożytności henna jest też wykorzystywana jako kosmetyk.

Krzew hennowy (Lawsonia inermis), wciąż rosnący dziko w Palestynie, osiąga wysokość ok. 4 m. Wspomniano o nim jedynie w Pieśni nad Pieśniami (1:14; 4:13; 7:11).

Ze sproszkowanych liści robi się papkę używaną do celów kosmetycznych. Po zmyciu pozostawia ona na ogół kolor rudy lub czerwonawy. Henną barwiono paznokcie u rąk i nóg, koniuszki palców, ręce, stopy, włosy na brodzie i głowie, a nawet końskie grzywy i ogony, jak również futra i skóry. Hebrajskie kòfer przypuszczalnie pochodzi od rdzenia oznaczającego „pokryć; zakryć”, co najwyraźniej wskazuje, iż substancji tej używano jako barwnika (por. Rdz 6:14, BWP).