IDUMEA

(z gr.: „[kraj] Edomitów”).

W czasach machabejskich i rzymskich geograficzne granice Idumei nie obejmowały zasadniczej części starożytnego Edomu, położonej na wsch. od Araby, lecz tereny przydzielone niegdyś plemionom Symeona i Judy. Jak wynika z apokryficznej Księgi 1 Machabejskiej (4:29, 61; 5:65), do Idumei należał m.in. obszar ciągnący się od Hebronu w kierunku pn. do Bet-Sur (Bet-Cur), jakieś 26 km na pd. pd. zach. od Jerozolimy. W księdze tej opisano wielką klęskę zadaną Idumejczykom przez Judę Machabeusza (1 Machabejska 5:3). Flawiusz donosi, iż w późniejszym czasie Jan Hyrkan I podbił wszystkich Idumejczyków, ale pozwolił im zostać w kraju pod warunkiem, że poddadzą się obrzezaniu i będą żyli według praw judejskich. Nie chcąc udawać się na wygnanie, Idumejczycy przyjęli to ultimatum (Dawne dzieje Izraela, XIII, IX, 1). Mieszkańcy Idumei byli wśród ludzi, którzy sami przyszli do Jezusa, „usłyszawszy, ilu rzeczy dokonywał” (Mk 3:8; zob. EDOM, EDOMICI).