INDIE

Granice biblijnych „Indii” są trudne do ustalenia (Est 8:9). Bibliści na ogół sądzą, że nazwa ta odnosi się do dorzecza Indusu, tj. do Pendżabu i być może też do Sindhu. Według Herodota (Dzieje, III, 88, 94; IV, 44) kraj „ludu Indów” został włączony do imperium perskiego za panowania Dariusza I Wielkiego (521-486 p.n.e.). W czasach Aswerusa (czyli Kserksesa I, syna Dariusza I) Indie stanowiły wsch. rubieże jego państwa (Est 1:1).

Dolina Indusu została zasiedlona najprawdopodobniej wkrótce po tym, jak doszło do pomieszania języka budowniczych Babel. Tamtejsza starożytna cywilizacja miała wiele wspólnego z mezopotamską: wznoszono budowle zbliżone do schodkowych zigguratów, tworzono rzeźby postaci ludzkich z głowami przypominającymi maski (typowe dla starodawnych rzeźb mezopotamskich) i używano piktogramów podobnych do wczesnych znaków znanych w Międzyrzeczu. Asyriolog S. N. Kramer wysunął hipotezę, że w dolinie Indusu zamieszkał lud, który uciekł z Mezopotamii, gdy władzę nad nią przejęli Sumerowie.