KOŚĆ SŁONIOWA

Kremowobiała zębina ciosów słonia oraz kłów hipopotama, morsa i innych zwierząt. Chociaż kość słoniowa jest twarda i ma trzy i pół razy większą gęstość od suszonego drewna cedrowego, to jest bardzo elastyczna, łatwo też daje się ciąć i obrabiać. Dzięki swej jednorodności jest przyjemna w dotyku i bardzo trwała. Krzyżujące się warstwy zębiny o różnych odcieniach dodatkowo nadają jej charakterystyczne piękno. Hebrajskim odpowiednikiem wyrażenia „kość słoniowa” są słowa szen (dosł. „ząb”) i szenhabbím (tłumaczone w gr. Septuagincie na „zęby słoni”). Greckie określenie elefántinos znaczy „wykonany z kości słoniowej”.

Kość słoniowa kojarzy się z przedmiotami zbytku — dziełami sztuki, kosztownymi sprzętami i bogactwem. Okręty Salomona co trzy lata przywoziły z daleka kość słoniową w dużych ilościach (1Kl 10:22; 2Kn 9:21). Salomon „wykonał wielki tron z kości słoniowej i pokrył go rafinowanym złotem” — by stosownie odzwierciedlał chwałę i dostojeństwo króla (1Kl 10:18; 2Kn 9:17). W Psalmach wspomniano o dźwięku strunowych instrumentów muzycznych dobiegającym ze „wspaniałego pałacu z kości słoniowej” (Ps 45:8). Pisarz ujmującej Pieśni nad Pieśniami nawiązywał do kości słoniowej w przenośniach i porównaniach, by wyrazić piękno: „Jego brzuch to płyta z kości słoniowej wysadzana szafirami”; „twoja szyja jest jak wieża z kości słoniowej” (PnP 5:14; 7:4). Król Achab również wybudował sobie pałac zdobiony kosztowną kością słoniową; był to istny „dom z kości słoniowej” (1Kl 22:39). W czasach Amosa kością słoniową wykładano domy i łoża (Am 3:15; 6:4). Odkrycia archeologiczne potwierdzają, że Izraelici — podobnie jak sąsiednie narody — dość powszechnie używali kości słoniowej.

W Egipcie z tego naturalnego tworzywa wyrabiano grzebienie, uchwyty do wachlarzy, naczynia, pudełka na maści, nogi do taboretów, plansze do gier, posążki i rzeźby. Miasto Tyr, słynące z rozległego handlu morskiego, zdobiło kością słoniową dzioby swych okrętów. Poza tym kość słoniowa stanowiła cenny towar dla kupców z Tyru; wymieniono ją również wśród zasobów „wędrownych kupców ziemskich”, którzy opłakują zagładę Babilonu Wielkiego (Eze 27:6, 15; Obj 18:11, 12).