JABESZ-GILEAD

(prawdopodobnie: „wyschnięty Gilead”).

Starożytne miasto po wsch. stronie Jordanu, na terytorium Gada. Jego dokładne położenie jest nieznane, ale większość uczonych uważa, że znajdowało się nieco na wsch. od Jordanu w okolicy Wadi Jabis (Jabesz), ok. 35 km na pd. od Jeziora Galilejskiego.

Pierwsza wzmianka o Jabesz-Gilead pochodzi z okresu sędziów i ma związek z wymierzeniem sprawiedliwości sąsiedniemu plemieniu Beniamina za tolerowanie rażącej niemoralności (Sdz 21:8). Izraelici omal nie wytracili wtedy całego tego plemienia (pozostało tylko 600 mężczyzn), ale okazało się, że nikt z Jabesz-Gilead nie wziął udziału w ukaraniu winnych. Postanowiono więc, że wszyscy tamtejsi mężczyźni, kobiety i dzieci, z wyjątkiem dziewic, mają zostać wytraceni. Przy życiu pozostawiono 400 dziewic, które dano za żony ocalałym Beniaminitom, dzięki czemu plemię to nie wyginęło (Sdz 20:1 do 21:14).

Mniej więcej po 300 latach, gdy cały Izrael domagał się człowieczego króla na wzór innych narodów, Jabesz-Gilead zaatakowali Ammonici i zagrozili, że każdemu mężczyźnie z miasta wyłupią prawe oko. Aby do tego nie dopuścić, Saul zebrał 330 000 ludzi i rozgromił Ammonitów (1Sm 11:1-15). Czterdzieści lat później Filistyni pokonali Izraelitów i zawiesili pozbawione głów ciała Saula i trzech jego synów na murze przy placu miejskim w Bet-Szan. Gdy usłyszeli o tym dzielni mężowie z Jabesz-Gilead, zorganizowali w nocy śmiałą wyprawę i wykradli te ciała, po czym przynieśli je do Jabesz-Gilead i spalili, a kości pochowali. Następnie przez siedem dni pościli (1Sm 31:8-13; 1Kn 10:8-12).

Kiedy Dawid został namaszczony na króla Judy, za pośrednictwem posłańców pochwalił mieszkańców Jabesz-Gilead za okazanie lojalnej życzliwości pomazańcowi Jehowy i życzył im błogosławieństw (2Sm 2:4-7). Później sprowadził stamtąd kości Saula i Jonatana i złożył je w grobowcu rodziny Saula na terytorium Beniamina (2Sm 21:12-14).