JABIN

(prawdopodobnie: „rozumny; wnikliwy” lub „ten, który buduje”).

Być może dynastyczne imię lub tytuł kananejskich królów Chacoru.

1. Król Chacoru w czasie podbijania przez Jozuego Ziemi Obiecanej. Zawiązał koalicję królów z pn. części Kanaanu i razem z nimi zgromadził przeciwko Izraelowi „lud tak liczny jak ziarnka piasku (...) oraz bardzo dużo koni i rydwanów wojennych”. Połączone armie stanęły obozem u wód Merom, gdzie znienacka zaatakował je Jozue, zmusił do ucieczki i rozgromił. Jabin stracił życie, gdy potem zdobyto i spalono sam Chacor (Joz 11:1-14; 12:7, 19).

2. Późniejszy król kananejski, panujący w odbudowanym Chacorze; być może potomek władcy omówionego powyżej. Ten Jabin został nazwany „królem Kanaanu”, co mogło wskazywać na jego dominację nad innymi królami kananejskimi oraz wyjątkową władzę i pozycję. Inni królowie byli z nim co najmniej sprzymierzeni. Z drugiej jednak strony określenie „król Kanaanu” mogło zostać użyte jedynie dla odróżnienia go od władców innych krajów. Armią Jabina, wyposażoną w 900 rydwanów z żelaznymi kosami, dowodził Sysera, któremu sprawozdanie poświęca więcej uwagi niż samemu Jabinowi (Sdz 4:2, 3; 5:19, 20).

Z przyzwolenia Bożego Jabin srogo uciskał niewiernych Izraelitów przez 20 lat. Kiedy jednak wołali do Jehowy o wyzwolenie, powołał On Baraka i Deborę, by poprowadzili swych rodaków do zwycięstwa nad armią Jabina. Sysera zginął z rąk żony Chebera Kenity, który utrzymywał z Jabinem pokojowe stosunki (Sdz 4:3-22). Izraelici dalej walczyli z Jabinem i w końcu go uśmiercili (Sdz 4:23, 24; Ps 83:9, 10).