ŹRÓDŁO JAKUBA

„Studnia” lub „źródło”, przy którym Jezus odpoczywał i rozmawiał z Samarytanką (Jn 4:5-30). Przypuszczalnie chodzi o tzw. Studnię Jakuba (Beʼer Jaʽakow), położoną ok. 2,5 km na pd. wsch. od dzisiejszego Nabulusu, niedaleko Tall Balata (starożytne Szechem). Jest to głęboka studnia, w której woda nigdy nie sięga poziomu gruntu. Gdy mierzono ją w XIX w., miała jakieś 23 m głębokości. Jej średnica wynosi ok. 2,5 m, ale ku górze się zwęża. Ponieważ od końca maja do deszczów jesiennych studnia wysycha, niektórzy uważają, że jest zasilana przez wodę deszczową, przesiąkającą przez ziemię. Inni są jednak zdania, iż napływa do niej także woda źródlana i dlatego można ją również nazywać źródłem.

Biblia nie mówi wprost, że to Jakub wykopał tę studnię. Wskazuje jednak, iż miał posiadłość w tej okolicy (Rdz 33:18-20; Joz 24:32; Jn 4:5). A Samarytanka powiedziała Jezusowi: „Jakub (...) dał nam tę studnię i pił z niej on sam, a także jego synowie i jego bydło” (Jn 4:12). Jest więc prawdopodobne, że Jakub wykopał lub kazał wykopać ową studnię, aby zapewnić wodę swym licznym domownikom i stadom i w ten sposób zapobiec konfliktom z sąsiadami, którzy z pewnością dysponowali już innymi źródłami wody w tej okolicy. Możliwe też, że potrzebował lepszego lub bardziej niezawodnego źródła wody wtedy, gdy inne studnie w pobliżu wysychały.