JERACHMEEL

(„[oby] zmiłował się Bóg”).

1. Pierworodny wnuka Judy Checrona. Przez jego brata o imieniu Ram (zapewne tożsamego z Arnim) prowadziła królewska i mesjańska linia rodowa. Biblia podaje szczegółowy rodowód potomków Jerachmeela, z których część mieszkała na pd. Judy (1Sm 27:10; 1Kn 2:4, 5, 9-15, 25-42; Łk 3:33).

2. Syn lub dalszy potomek Lewity Kisza z rodu Merariego (1Kn 24:26, 29; 23:21).

3. Jeden z trzech mężczyzn, którym król Jehojakim w piątym roku swego panowania kazał pojmać Jeremiasza i Barucha. Wrócili jednak z niczym, bo Jehowa ukrył swych wiernych sług (Jer 36:9, 26).

Ponieważ następca Jehojakima, Jehojachin, przypuszczalnie pierworodny, w piątym roku jego rządów miał dopiero ok. 12 lat, pozostali synowie musieli być jeszcze młodsi — zbyt młodzi, żeby otrzymać takie zadanie jak Jerachmeel (2Kl 23:36; 24:6, 8). A zatem choć Jerachmeel został nazwany „synem królewskim”, nie znaczy to, iż był potomkiem króla. Mógł należeć do jego dworu albo być urzędnikiem z królewskiego rodu.

Rzecz ciekawa, archeolodzy odkryli odcisk pieczęci z napisem „Jerachmeel, syn królewski”, który datują na VII w. p.n.e. (S. Gądecki, Archeologia biblijna, Gniezno 1994, t. 1, s. 326).