CZERW

(hebr. rimmáh, gr. skòleks).

Robakowata larwa wielu owadów tuż po opuszczeniu osłon jajowych. Czerwiem nazywa się często larwę muchy, żerującą na żywych lub martwych tkankach roślinnych i zwierzęcych. Żywa bądź rozkładająca się tkanka zapewnia złożonym jajom ciepło, a czerwiom — pokarm.

Czerwie mają cienkie, beznogie i pierścieniowate ciało, które wygląda na pozbawione głowy. Jednak w publikacji The Smithsonian Series (t. 5, s. 343) tak napisano na ten temat: „Głowa czerwia znajduje się na cienkim końcu, ale jest właściwie schowana w ciele. Z otworu, w którym kryje się głowa i który służy czerwiowi za otwór gębowy, wystają dwa haczyki w kształcie szczypiec pełniące funkcję szczęk i narządu chwytnego”.

Pismo Święte nawiązuje do faktu, że czerwie żerują na szczątkach organicznych (Hi 7:5; 17:14; 21:26; 24:20; Iz 14:11). Gdy Izraelici, otrzymawszy w cudowny sposób mannę, próbowali ją przechować do następnego dnia, zaczynała cuchnąć i lęgły się w niej czerwie; wyjątkiem była manna zbierana szóstego dnia i pozostawiana do sabatu (Wj 16:20, 24). Jezus wspomniał o czerwiu w związku z Gehenną. Najwidoczniej miał na myśli śmietnisko za murami Jerozolimy, gdzie palono odpadki, a na rozkładających się resztkach w pobliżu ognia — lecz nie w samych płomieniach — żerowały robaki i czerwie (Mk 9:48; por. Iz 66:24; zob. GEHENNA).

Słowem „czerw” posłużył się Bildad na określenie kogoś mało znaczącego (Hi 25:6).