MEGIDDO

Jedno z ważniejszych miast Ziemi Obiecanej, położone ok. 90 km na pn. od Jerozolimy i ok. 30 km na pd. wsch. od dzisiejszej Hajfy. Zajmowało powierzchnię przeszło 4 ha i było usytuowane na płaskim szczycie wzgórza zwanego dzisiaj Tall al-Mutasallim (Tel Megiddo), wznoszącego się ok. 20 m ponad doliną (ILUSTRACJA i MAPA, t. 1, s. 953).

Strategiczne położenie. Megiddo leżało w strategicznym miejscu: górowało nad żyzną zach. częścią doliny Jizreel (nad równiną Ezdrelon, zwaną też „dolinną równiną Megiddo”; 2Kn 35:22; Za 12:11), zapewniając kontrolę nad głównymi szlakami handlowymi i wojskowymi, które się tam krzyżowały. Zarówno historia biblijna, jak i świecka donosi o wielu decydujących bitwach stoczonych pod Megiddo przez różne narody — właśnie ze względu na położenie tego miejsca. Niedaleko od niego, „nad wodami Megiddo”, sędzia Barak pokonał dowodzoną przez Syserę potężną armię Jabina, w skład której wchodziło 900 rydwanów z żelaznymi kosami (Sdz 4:7, 13-16; 5:19). W Megiddo zmarł król judzki Achazjasz, śmiertelnie zraniony w pobliżu Ibleamu na rozkaz Jehu (2Kl 9:27). Pod Megiddo śmiertelne rany odniósł też judzki król Jozjasz, gdy próbował powstrzymać egipską armię faraona Necho, która zmierzała nad Eufrat, by pomóc Asyryjczykom (2Kl 23:29, 30; 2Kn 35:22).

Wykopaliska archeologiczne dowodzą, że w różnych okresach swej długiej historii Megiddo było silnie obwarowane. Sądząc z odkrytych ruin, mury miały kiedyś od 4 do 5 m grubości, a później nawet przeszło 7,5 m. Gdy odnaleziono fragmenty tych murów, niektóre z nich wciąż miały ponad 3 m wysokości.

Historia. Po raz pierwszy Megiddo pojawia się w Biblii na liście 31 miast i ich królów pokonanych przez Jozuego w trakcie podboju Ziemi Obiecanej (Joz 12:7, 8, 21, 24). Podczas podziału tej krainy Megiddo wraz z jego zależnymi miejscowościami znalazło się na terytorium Issachara, ale zostało przydzielone plemieniu Manassesa jako enklawa (Joz 17:11; 1Kn 7:29). Jednakże do okresu sędziów plemię Manassesa nie zdołało jeszcze wypędzić z tej twierdzy Kananejczyków, choć gdy Izraelici wzrośli w siłę, narzucili im pracę przymusową (Sdz 1:27, 28).

Za panowania Dawida granice królestwa zostały rozszerzone na całą Ziemię Obiecaną i Izraelici podporządkowali sobie wszystkich tamtejszych Kananejczyków, łącznie z mieszkającymi w Megiddo. W czasach Salomona wchodziło ono w skład piątego z kolei okręgu, który przez miesiąc w roku zaopatrywał królewski dwór w żywność (1Kl 4:7, 8, 12).

Poza tym Salomon umocnił Megiddo i być może uczynił je jednym z „miast rydwanów”, w których trzymał 12 000 swych rumaków (1Kl 9:15-19; 10:26). Archeolodzy odnaleźli tam ruiny rozległego kompleksu budynków, uznanych przez niektórych za stajnie mogące pomieścić do 450 koni. Początkowo sądzono, że budynki te pochodzą właśnie z czasów Salomona, ale potem wielu archeologów doszło do wniosku, iż powstały w późniejszym okresie, być może za rządów Achaba.

Proroctwo Zachariasza (12:11) wspomina o ‛wielkim zawodzeniu na dolinnej równinie Megiddo’, co może nawiązywać do opłakiwania króla Jozjasza, który zginął tam w bitwie (2Kl 23:29, 30). W proroctwie tym słowo „Megiddo” zapisano po hebrajsku nieco inaczej niż w pozostałych miejscach. Zamiast Megiddò występuje tu wydłużona forma tej nazwy, Megiddòn, podobna do słowa użytego w Objawieniu 16:16 (zob. HAR-MAGEDON).