KUPIEC

Ten, kto kupuje i sprzedaje lub wymienia towary, czerpiąc z tego zysk; człowiek zajmujący się handlem. Hebrajskie określenie tłumaczone na „kupiec” dosłownie oznacza kogoś, kto wędruje w celach handlowych (Rdz 34:10, przyp. w NW).

Już u zarania dziejów niektórzy ludzie opanowali pewne umiejętności i zaczęli się specjalizować w różnych zajęciach (Rdz 4:20-22). Naturalnym tego następstwem była wymiana handlowa, toteż z czasem wiele osób, zarówno mężczyzn, jak i kobiet (Eze 27:3), zaczęło zajmować się wyłącznie handlem i sprzedażą najróżniejszych towarów. Na początku II tysiąclecia p.n.e., gdy Abraham dotarł do Kanaanu, posługiwano się już pewnymi miarami i wagami (Rdz 23:16). Prawo Mojżeszowe wymagało, by miary używane przez kupców były uczciwe i zgodne z normą (Pwt 25:13-16; Prz 11:1; 20:10; Mi 6:11).

Część kupców miała własne sklepy, a część handlowała na rynkach i bazarach (Neh 13:20). Niektórzy posiadali własną flotę, która przemierzała morza i przywoziła cenne towary z dalekich krain (Ps 107:23; Prz 31:14). Inni podróżowali lądem, korzystając z rozległej sieci szlaków handlowych (1Kl 10:14, 15; 2Kn 9:13, 14). Właśnie takim kupcom zmierzającym do Egiptu sprzedano w niewolę Józefa (Rdz 37:25, 28).

W każdym narodzie, małym i wielkim, byli kupcy, a wielu z nich bogaciło się na handlu. Działali w Etiopii (Iz 45:14), Asyrii (Nah 1:1; 3:16), w królestwie Salomona (1Kl 10:28; 2Kn 1:16), a także w Sydonie i Tyrze (Iz 23:2, 8).

Proroctwo Ezechiela opisuje Tyr jako wielki ośrodek handlu, do którego przybywały w interesach statki i karawany ze wszystkich stron świata. W proroctwie tym wymieniono też liczne towary i dobra, którymi handlowali ówcześni kupcy, przysparzając zysków temu portowemu miastu. Należały do nich: srebro, żelazo, cyna, ołów, przedmioty miedziane, konie, muły, kość słoniowa, heban, turkus, wełna, barwione tkaniny, korale, rubiny, wino, pszenica, miód, oliwa i inne artykuły żywnościowe, balsam, kasja, tatarak, tkane szaty, wonności, drogocenne kamienie i złoto (Eze 27:2, 12-25).

Greckie słowo émporos (pòros znaczy „podróż”) odnosi się do wędrownego kupca lub do kogoś „w podróży”, czyli „podróżnego”. Przykładem może być wędrowny kupiec poszukujący drogocennych szlachetnych pereł, o którym wspomniał Jezus (Mt 13:45). W Księdze Objawienia mowa jest o wędrownych kupcach, którzy się wzbogacili dzięki „wielkiej nierządnicy (...) ‚Babilonowi Wielkiemu, matce nierządnic’”, i którzy opłakiwali jej upadek i zagładę (Obj 17:1, 5; 18:3, 11-15). Babilon Wielki ma też własnych wędrownych kupców, „najznamienitszych ludzi na ziemi” (Obj 18:23).