MESZECH

1. Jeden z synów Jafeta, syna Noego; urodzony po potopie (Rdz 10:2; 1Kn 1:5). Od imienia Meszecha zapewne zostali nazwani jego potomkowie oraz kraina, w której się osiedlili. Prorok Ezechiel często wymienia Meszech obok Tubalu, lokalizując je na pn. od Palestyny. Opisuje, że oba kraje wysyłały do Tyru niewolników i miedź, były skore do wojny, a jako sprzymierzeńcy lub poddani będą towarzyszyć ‛Gogowi z Magog’ w przepowiedzianej nikczemnej wyprawie przeciwko „górom Izraela” (Eze 27:13; 32:26; 38:2, 3; 39:1, 2; zob. GOG 2). W Psalmie 120:5 Meszech (bez Tubalu) jest najwyraźniej symbolem agresywnego, barbarzyńskiego ludu.

Jakieś tysiąc lat po potopie w inskrypcjach asyryjskich zaczyna pojawiać się lud zwany Musku, zamieszkujący część Azji Mniejszej na zach. od Asyrii. O prowadzonych z nim wojnach wspominają asyryjscy władcy Tiglat-Pileser I, Tukultininurta II, Aszurnasirpal II i Sargon. Ponieważ Musku występują często obok Tabali (najwidoczniej biblijny Tubal), można przypuszczać, że ich nazwa pochodzi od Meszecha. W późniejszym czasie również Herodot wymienia razem Moschów i Tibarenów (Dzieje, III, 94).

Zdaniem wielu uczonych Musku należy łączyć z Frygami, którzy pod koniec II tysiąclecia p.n.e. najprawdopodobniej podporządkowali sobie większość obszarów zach. i środk. Azji Mniejszej. Króla Mitę z kraju Muszku, wspomnianego przez asyryjskiego władcę Sargona, część badaczy utożsamia z frygijskim Midasem, który według tradycji greckiej miał panować w tym samym czasie.

2. Meszech pojawia się w masoreckim tekście 1 Kronik 1:17 (por. Bw) jako potomek Sema, lecz w równoległym rodowodzie z Rodzaju 10:23 występuje imię „Masz”.