LUSTRO

W starożytności ręczne lusterka (Iz 3:23) wykonywano niekiedy z wypolerowanego kamienia, choć częściej z metalu, np. z brązu lub miedzi, a później także z cyny, srebra czy nawet złota. Szklane zwierciadła wprowadzono prawdopodobnie dopiero w I w. n.e. Te odlewane z metalu należało bardzo starannie wypolerować, by dobrze było widać odbicie. Niewykluczone, że posługiwano się w tym celu sproszkowanym pumeksem, gdyż właśnie nim (naniesionym na gąbkę, którą zwykle przywieszano do luster) co jakiś czas przecierano je później w trakcie użytkowania. Jednakże starożytne metalowe zwierciadła nie dawały tak wyraźnego obrazu jak dzisiejsze szklane. Słusznie więc apostoł Paweł napisał: „Obecnie widzimy w mglistym zarysie za pomocą metalowego zwierciadła” (1Ko 13:12).

Znaczenie przenośne. W Piśmie Świętym jest nieraz mowa o zwierciadle w znaczeniu przenośnym. W Hioba 37:18 do metalowego zwierciadła, którego wypolerowana powierzchnia daje wyraziste odbicie, przyrównano niebiosa. Uczeń Jakub wspomniał o symbolicznym zwierciadle Słowa Bożego, zachęcając adresatów swego listu, by stali się „wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami” (Jak 1:22-25). A apostoł Paweł wykazał, że chrześcijanie, pełniąc swą służbę, ‛odbijają niczym zwierciadła chwałę Jehowy’ (2Ko 3:18; 4:1).