MUŁ

(hebr. péred; pirdáh: „mulica”).

Mieszaniec powstały ze skrzyżowania ogiera osła z klaczą konia. Sylwetką przypomina konia, ale jego krótka, duża głowa, długie uszy, małe kopyta i ogon zakończony kępką długich włosów są charakterystyczne dla osła. Muł (Equus asinus mulus) łączy w sobie niektóre zalety obojga rodziców: wytrzymałość, odporność i pewność ruchów osła oraz siłę, żywotność i odwagę konia. Jest odporniejszy na choroby niż koń, bardziej cierpliwy przy noszeniu wielkich ciężarów i żyje znacznie dłużej. Osłomuł, mieszaniec pochodzący ze skrzyżowania ogiera konia z oślicą, jest mniejszy niż muł, nie jest taki silny i nie ma tak ładnej sylwetki. Poza nielicznymi wyjątkami muły i mulice są bezpłodne.

Królowie, którzy chcieli posłuchać mądrości Salomona, obdarowywali go m.in. mułami (1Kl 10:24, 25; 2Kn 9:23, 24). Zwierzęta te być może nabywano też od kupców, np. od Fenicjan (Eze 27:8, 9, 14). W czasach Dawida na mułach jeździli dostojnicy. Gdy Salomon miał zostać namaszczony na króla przy Gichonie, przybył tam na mulicy Dawida (2Sm 13:29; 18:9; 1Kl 1:33, 34, 38, 39).

Muły były cenionymi zwierzętami jucznymi (2Kl 5:17; 1Kn 12:40). Jehowa zapowiedział za pośrednictwem proroka Izajasza, że Jego rozproszeni słudzy przybędą do Jerozolimy m.in. na mułach (Iz 66:20). Warto zauważyć, że zgodnie z tym proroctwem wygnańcy powracający z Babilonu przyprowadzili ze sobą prócz innych jucznych zwierząt także 245 mułów (Ezd 2:66; Neh 7:68).

Biblia przestrzega ludzi, by nie upodabniali się do bezrozumnych zwierząt, takich jak koń czy muł, „których wigor trzeba poskramiać uzdą lub kantarem” (Ps 32:9).