NAFISZ

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „dusza”).

Jedenasty na liście 12 synów Ismaela (Rdz 25:13-16; 1Kn 1:29-31). Nafisz był także naczelnikiem plemienia ismaelickiego, które zostało nazwane od jego imienia i przypuszczalnie zamieszkiwało terytorium leżące na wsch. lub pn. wsch. od Ziemi Obiecanej. W czasach Saula izraelskie plemiona Rubena, Gada i połowa plemienia Manassesa, mieszkające na wsch. od Jordanu, po zwycięskiej wojnie z Hagrytami i ich sprzymierzeńcami, do których należało też plemię Nafisz, pojmały mnóstwo ludzi i żywego inwentarza (1Kn 5:10, 18-22). Prawdopodobna jest opinia niektórych uczonych, że jeńcy z tego plemienia zostali netynejczykami, czyli niewolnikami usługującymi w sanktuarium, a ich potomkowie po powrocie z niewoli babilońskiej byli nazywani synami Nefuszesima lub Nefusima (Ezd 2:43, 50; Neh 7:46, 52).