NETOFA

(od rdzenia oznaczającego: „kropić; opadać”), NETOFATYCI.

Mała wioska w Judzie; prawdopodobnie dzisiejsze Chirbat Bedd Faluh, ok. 4 km na pd. pd. wsch. od Betlejem. Jej mieszkańcy byli znani jako Netofatyci i Biblia wspomina głównie o nich, a nie o samej wiosce. Najwyraźniej byli oni spokrewnieni z ludźmi, którzy osiedlili się w Betlejem (1Kn 2:54).

Netofatytami byli mocarze Dawida Maharaj i Cheleb (Cheled, Cheldaj), dowódcy oddziałów wojskowych (2Sm 23:8, 28, 29; 1Kn 11:26, 30; 27:13, 15). Część Netofatytów została w Judzie po wysiedleniu całego narodu do Babilonu i popierała namiestnika Gedaliasza (2Kl 25:23; Jer 40:8). Niektórzy potomkowie Netofatytów uprowadzonych do Babilonu powrócili z Zerubbabelem w r. 537 p.n.e. (Ezd 2:1, 2, 22; Neh 7:26). Na uroczystość poświęcenia odbudowanego muru Jerozolimy przybyli m.in. Lewici mieszkający w osadach Netofatytów (1Kn 9:14, 16; Neh 12:27, 28).