PARALIŻ

Częściowa lub całkowita utrata siły mięśniowej bądź czucia w co najmniej jednej części ciała; porażenie. Jest efektem uszkodzenia układu nerwowego albo zaniku mięśni, uniemożliwiającego przewodzenie w nich impulsów nerwowych. Różne formy paraliżu różnie się nazywają, przy czym niektóre mogą być śmiertelne. Przyczyną paraliżu bywa choroba (np. błonica), uszkodzenie mózgu lub rdzenia kręgowego, a także ucisk powodowany przez guz.

Osoby sparaliżowane znalazły się wśród cudownie uleczonych przez Jezusa Chrystusa (Mt 4:24). Pewnego razu Jezus najpierw przebaczył sparaliżowanemu grzechy, a następnie polecił mu wziąć nosze i pójść do domu (Mt 9:2-8; Mk 2:3-12; Łk 5:18-26). Kiedy indziej uzdrowił na odległość sługę pewnego setnika — człowiek ten leżał sparaliżowany i był bliski śmierci (Mt 8:5-13; Łk 7:1-10). Powiedziano też o nim, że ‛cierpiał straszliwe męki’ (Mt 8:6), co może — choć nie musi — oznaczać, że odczuwał dotkliwy ból. Paraliż zazwyczaj nie jest bolesny. Ale np. w chorobie Parkinsona pojawiają się silne bóle pleców i kończyn. Przejmujący ból towarzyszy też porażeniu poprzecznemu, które może występować przy nowotworach rdzenia kręgowego. Osoby cierpiące na paraliż nazywa się „paralitykami”.

Wielu sparaliżowanych uleczył również ewangelizator Filip, kiedy głosił i dokonywał znaków w Samarii (Dz 8:5-8). Apostoł Piotr spotkał w Liddzie sparaliżowanego Eneasza, „który od ośmiu lat leżał bez ruchu na noszach”. Powiedział mu: „Eneaszu, uzdrawia cię Jezus Chrystus. Wstań i zaściel swe łóżko”. A wtedy „on natychmiast wstał” (Dz 9:32-35).