PARAN

Większa część rozległego pustkowia, po którym wędrowali Izraelici przez jakieś 38 lat przed wejściem do Ziemi Obiecanej (Lb 10:11, 12; Pwt 2:14). Pustkowie Paran zajmowało centralną i pn.-wsch. część półwyspu Synaj, ale nie miało dokładnie wytyczonych granic. Na wsch. znajdowała się część doliny ryftowej zwana Arabą oraz zatoka Akaba, na pd. pustkowie Synaj, na pd. zach. pustkowie Sin, a na pn. zach. oraz na pn. pustkowia Etam i Szur. Na pn. wsch. w kierunku Morza Martwego Paran łączył się z pustkowiem Cin — które mogło być jego częścią — i sięgał prawdopodobnie aż do Beer-Szeby, niedaleko gór Judy (1Sm 25:1, 2).

Surowy krajobraz Paranu tworzą głównie góry wapienne, miejscami przechodzące w płaskowyż, osiągający w centralnej części wysokość od 600 do 750 m (Pwt 33:2; por. Hab 3:3). Paran wchodził w skład „wielkiego i straszliwego pustkowia”, o którym jest mowa w Powtórzonego Prawa 1:1, 19; 8:15. Ta pustynna, surowa kraina porasta roślinnością jedynie w czasie krótkich pór deszczowych; źródeł jest niewiele i są od siebie bardzo oddalone. Okoliczności te dobrze uwypuklają, że naród izraelski, liczący prawdopodobnie jakieś 3 000 000 ludzi, był całkowicie zależny od Jehowy, który cudownie zaopatrywał go w żywność i wodę podczas długich lat wędrówki po pustkowiu (Wj 16:1, 4, 12-15, 35; Pwt 2:7; 8:15, 16).

Pierwsza wzmianka o pustkowiu Paran najwyraźniej pochodzi z czasów Lota, kiedy to Kedorlaomer i jego sojusznicy pokonali mieszkańców kilku miast w okolicach Morza Martwego i Edomu, aż do El-Paran na pd. (Rdz 14:4-6). Gdy później Abraham odprawił swego syna Ismaela, ten osiedlił się na pustkowiu Paran i zajmował się głównie polowaniem (Rdz 21:20, 21).

Niemniej zasadnicze informacje o Paranie pochodzą z okresu wędrówki Izraelitów. Po wyruszeniu spod góry Synaj Izraelici obozowali w Tabera i Kibrot-Hattaawa, a następnie w Chacerot przy pd. granicy Paranu — zanim powędrowali na pn. w kierunku Kadesz-Barnea (Lb 10:12, 33; 11:3, 34, 35; 12:16). Kiedy zatrzymali się na pustkowiu Paran, Mojżesz wysłał 12 zwiadowców, by zbadali ziemię Kanaan (Lb 13:3, 26). Po powrocie większość z nich rozpuszczała wśród ludu złe wieści, toteż Jehowa postanowił, że naród pozostanie na pustkowiu, dopóki nie wymrą wszyscy spisani, którzy szemrali przeciwko Bogu (Lb 13:31-33; 14:20-34). W ciągu tych 40 lat zdecydowana większość obozowisk Izraelitów, od Egiptu po Ziemię Obiecaną, znajdowała się w Paranie (Lb 33:1-49).

Według greckiej Septuaginty po śmierci i pogrzebie Samuela Dawid udał się na pustkowie Maonu. Jednakże tekst masorecki, syryjska Peszitta oraz łacińska Wulgata podają, że poszedł na pustkowie Paran (1Sm 25:1). Kiedy Dawid został królem i prowadził wojnę z Edomem, młody książę edomski Hadad uciekł do Egiptu z niektórymi sługami swego ojca. Po drodze przechodzili przez Paran i wtedy przyłączyli się do nich pewni mężczyźni mieszkający w tej krainie (1Kl 11:15-18).