PAW

(hebr. tukkijím [lm.]).

Duży ptak z rodziny kurowatych (bażantowatych) wielkości indyka. Samiec pawia (Pavo muticus i Pavo cristatus) słynie z olśniewającego ubarwienia, a zwłaszcza z imponującego trenu, który tworzą opalizujące zielone i złote pióra ozdobione wielkimi niebieskimi okami. W dowolnej chwili ptak może rozłożyć tren, tworząc półkolisty wachlarz sięgający po obu stronach do ziemi. Kiedy nim potrząsa, pióra szeleszczą i mienią się kolorami tęczy. Także szyja i pierś mają piękną, zielonkawoniebieską barwę o metalicznym połysku. Ze względu na niezwykły wdzięk paw był bardzo ceniony już w starożytności.

Flota okrętów Tarszisz należąca do króla Salomona raz na trzy lata odbywała wyprawę, z której przywoziła „złoto i srebro, kość słoniową i małpy, i pawie” (1Kl 10:22). Co prawda część okrętów Salomona pływała do Ofiru (najwyraźniej w okolice Morza Czerwonego; 1Kl 9:26-28), niemniej w 2 Kronik 9:21 wspomniane towary, m.in. właśnie pawie, wymieniono w kontekście okrętów, które „wyruszały do Tarszisz” (prawdopodobnie w Hiszpanii). Dlatego nie jest pewne, skąd sprowadzano pawie. Jak się przyjmuje, te piękne ptaki, spotykane powszechnie w Indiach i Sri Lance, pochodzą z pd.-wsch. Azji. Część badaczy wiąże ich hebrajską nazwę (tukkijím) ze słowem tokej, które w języku starotamilskim oznacza pawia. Być może flota Salomona kupowała pawie w jakimś ośrodku handlowym, który leżał na jej szlaku, a utrzymywał kontakty z Indiami. Interesującą informację podaje też F. Drimmer w książce The Animal Kingdom (1954, t. II, s. 988): „Przez stulecia uczeni uważali, że w Afryce nie ma pawi — znanym domem tych ptaków były Indie i pd.-wsch. Azja. Przyrodnicy musieli zrewidować swe poglądy, gdy w 1936 r. w Kongu Belgijskim odkryto pawia kongijskiego [Afropavo congensis]”.

Niektórzy wolą łączyć hebrajskie słowo tukkijím z egipskim ky, określającym pewien gatunek małpy.