PELATIASZ

(„ocalił Jehowa”).

1. Jeden z czterech naczelników z plemienia Symeona, którzy — przypuszczalnie za panowania Ezechiasza — poprowadzili 500 mężów ku górze Seir i „wybili ostatek” Amalekitów (1Kn 4:41-43).

2. Syn Benajasza, izraelski książę, którego Ezechiel ujrzał w wizji. Pelatiasz z Jaazaniaszem ‛obmyślali krzywdę i udzielali złej rady’ przeciwko Jerozolimie. Kiedy Ezechiel pod wpływem natchnienia wypowiedział proroctwo przeciw ludowi Izraela, Pelatiasz umarł (Eze 11:1-13).

3. Daleki potomek Dawida i wnuk Zerubbabela (1Kn 3:19-21). Być może tożsamy z opisanym w poz. 4.

4. Naczelnik rodu, jeden z tych, którzy potwierdzili pieczęcią umowę o niepoślubianiu cudzoziemek (Neh 9:38; 10:1, 14, 22; zob. poz. 3).