PROROKINI

Kobieta, która prorokuje, wykonuje zadania proroka. Jak wyjaśniono w hasłach PROROK i PROROCTWO, prorokowanie oznacza przede wszystkim przekazywanie orędzi natchnionych przez Boga, objawianie Jego woli. Może — choć nie musi — obejmować przepowiadanie przyszłości. Podobnie jak w wypadku mężczyzn, niektóre prorokinie rzeczywiście pełniły służbę dla Jehowy pobudzane Jego duchem, inne zaś były fałszywymi prorokiniami i nie miały Jego poparcia.

Pierwszą kobietą nazwaną w Biblii prorokinią była Miriam. Bóg najwyraźniej przekazał przez nią pewne orędzie lub orędzia, być może w postaci natchnionych pieśni (Wj 15:20, 21). Dlatego oboje z Aaronem powiedzieli: „Czyż [Jehowa] nie mówił także przez nas?” (Lb 12:2). Sam Jehowa za pośrednictwem proroka Micheasza oznajmił, że gdy wyprowadzał Izraelitów z Egiptu, posłał przed nimi „Mojżesza, Aarona i Miriam” (Mi 6:4). Ale chociaż Bóg powierzył Miriam zaszczytne zadanie przekazywania Jego wypowiedzi, to nie posługiwał się nią w takiej mierze jak jej bratem Mojżeszem. A kiedy przekroczyła swe uprawnienia, ostro przywołał ją do porządku (Lb 12:1-15).

W czasach sędziów Jehowa wyjawiał swój pogląd na pewne sprawy za pośrednictwem Debory, poprzez którą przekazywał też różne wskazówki, np. rozkazy dla Baraka (Sdz 4:4-7, 14-16). Nic dziwnego, że gdy naród osłabł duchowo i popadł w odstępstwo, Debora stała się niejako „matką w Izraelu” (Sdz 5:6-8). Za rządów Jozjasza podobną rolę pełniła prorokini Chulda, która objawiała królowi i narodowi wyroki Boże (2Kl 22:14-20; 2Kn 34:22-28).

Izajasz nazwał „prorokinią” swoją żonę (Iz 8:3). Zdaniem niektórych komentatorów określenie to oznaczało po prostu małżonkę proroka, lecz takie przypuszczenie nie znajduje uzasadnienia w Biblii. Jest bardziej prawdopodobne, że żona Izajasza, podobnie jak wcześniejsze prorokinie, otrzymała jakieś prorocze zadanie od Jehowy.

Z kolei Nehemiasz wypowiedział się niepochlebnie o prorokini Noadii, która wraz z „pozostałymi prorokami” próbowała go zastraszyć i w ten sposób przeszkodzić w odbudowie murów Jerozolimy (Neh 6:14). Chociaż przeciwstawiła się woli Bożej, nie można wykluczyć, że wcześniej rzeczywiście miała prawo nazywać się prorokinią.

Jehowa zwrócił uwagę Ezechiela na Izraelitki, które „z własnego serca występują w roli prorokiń”. Nie działały więc z upoważnienia Bożego, lecz były samozwańczymi, fałszywymi prorokiniami (Eze 13:17-19). Bałamutną propagandą i zwodniczymi praktykami ‛łowiły dusze’, potępiając prawych i usprawiedliwiając niegodziwców, ale Jehowa zapowiedział, że wyzwoli lud z ich ręki (Eze 13:20-23).

W okresie narodzin Jezusa, gdy Żydzi byli jeszcze związani przymierzem z Jehową, w charakterze prorokini usługiwała sędziwa Anna, która „nigdy nie opuszczała świątyni, lecz nocą i dniem pełniła świętą służbę w postach i błaganiach”. Kiedy zaczęła „mówić o dziecku [o Jezusie] wszystkim oczekującym wyzwolenia Jerozolimy”, była prorokinią w podstawowym tego słowa znaczeniu, tzn. wyjawiała pod natchnieniem zamierzenie Boże (Łk 2:36-38).

Prorokowanie było jednym z cudownych darów ducha udzielonych nowo powstałemu zborowi chrześcijańskiemu. Niektóre chrześcijanki (np. cztery córki Filipa, będące dziewicami) prorokowały pod wpływem świętego ducha Bożego (Dz 21:9; 1Ko 12:4, 10). W ten sposób spełniło się proroctwo z Joela 2:28, 29: „Wasi synowie oraz wasze córki na pewno będą prorokować” (Dz 2:14-18). Niemniej kobieta mająca taki dar dalej podlegała zwierzchnictwu swego męża lub mężczyzn należących do zboru chrześcijańskiego. Na dowód tego podporządkowania miała podczas prorokowania nakrywać głowę (1Ko 11:3-6); ponadto nie mogła nauczać w zborze (1Ko 14:31-35; 1Tm 2:11-15).

W Tiatyrze pojawiła się w zborze pewna kobieta o usposobieniu Jezebel. Utrzymywała, jakoby miała zdolności prorocze, lecz wzorowała się na starożytnych fałszywych prorokiniach i została potępiona w orędziu, które Chrystus Jezus przekazał Janowi, co zanotowano w Objawieniu 2:20-23. Nie tylko bezprawnie nauczała, ale też nakłaniała członków zboru do niegodziwych praktyk.