WŁADCA

Osoba sprawująca władzę; monarcha, panujący. Hebrajski czasownik maszál znaczy „panować”; grecki odpowiednik słowa „władca” to árchon (zob. WŁADCY MIASTA).

Najwyższym Władcą jest Jehowa Bóg; sprawuje On absolutne zwierzchnictwo nad wszechświatem, widzialnym i niewidzialnym, ponieważ jest Stwórcą i Życiodawcą (Dn 4:17, 25, 35; 1Tm 1:17).

Jehowa był rzeczywistym, niewidzialnym Królem narodu izraelskiego, a królowie z dynastii Dawida sprawowali władzę jako Jego przedstawiciele. Dlatego nazywano ich pomazańcami Boga, zasiadającymi na „tronie Jehowy” (1Kn 29:23). Gdy pojawił się Jezus Chrystus, „Syn Dawidowy” (Mt 21:9; Łk 20:41), został namaszczony nie olejkiem, lecz duchem świętym, aby zasiadł jako Władca na niebiańskim tronie (Dz 2:34-36). Jezus i jego współdziedzice Królestwa tworzą podporządkowany Jehowie rząd nad wszechświatem (Obj 14:1, 4; 20:4, 6; 22:5).

Szatan Diabeł i demony również są władcami. Szatana nazwano „władcą tego świata” i „władcą mocy powietrza” (Jn 12:31; 14:30; Ef 2:2). O tym, że podlegają mu wszystkie królestwa świata, świadczy okoliczność, iż zaproponował je Jezusowi Chrystusowi w zamian za oddanie mu czci (Mt 4:8, 9). Ludzkie rządy otrzymują swą władzę od Szatana (Obj 13:2). W jego organizacji również demony mają pewną władzę. Są nazwane „światowymi władcami tej ciemności” i sprawowały władzę nad dawnymi mocarstwami światowymi, np. jako niewidzialni ‛książęta’ Persji i Grecji (Ef 6:12; Dn 10:13, 20). Ich władcą jest oczywiście sam Diabeł (Mt 12:24).

W okresie ziemskiej służby Jezusa Palestyna znajdowała się pod panowaniem imperium rzymskiego, niemniej pewne sprawy dotyczące Żydów pozostawały w gestii ich władców, których naczelnym organem był Wielki Sanhedryn — rada złożona z 70 starszych. Właśnie o tych władcach żydowskich wspomniano w Jana 7:26, 48, a jednym z nich był Nikodem (Jn 3:1). Przełożonego synagogi określano słowem árchon (por. Mt 9:18 z Mk 5:22). Prawo nakazywało darzyć władców szacunkiem (Dz 23:5). Władcy żydowscy ulegli jednak demoralizacji i według Biblii ponoszą główną winę za śmierć Jezusa Chrystusa (Łk 23:13, 35; 24:20; Dz 3:17; 13:27, 28).

Określenia árchon użyto również w odniesieniu do różnych urzędników państwowych (Dz 16:19, 20; Rz 13:3). Hebrajskie słowo seganím, tłumaczone na „zwierzchnicy” (BT), „przełożeni” (Bw) lub „pełnomocni zwierzchnicy” (NŚ), odnosi się do władców żydowskich podlegających zwierzchnictwu imperium perskiego (Neh 2:16; 5:7), jak również do pewnych osób sprawujących władzę pod panowaniem królów Medii, Asyrii i Babilonu (Jer 51:28; Eze 23:12, 23; zob. PEŁNOMOCNIK).

Władcy mogą zapewnić swym poddanym dobrobyt i szczęście albo sprowadzić na nich nędzę i udręki (Prz 28:15; 29:2). Dawid przytoczył wypowiedź Jehowy Boga: „Gdy panujący nad ludźmi jest prawy, panując w bojaźni przed Bogiem, jest to jak światło poranka, gdy świeci słońce, ranek bez obłoków” (2Sm 23:3, 4). Takim właśnie władcą jest Jezus Chrystus, Książę Pokoju (Iz 9:6, 7).