SZEJK

Tytuł nadawany zazwyczaj naczelnikom plemion Edomitów i Chorytów, synom Ezawa i synom Seira Choryty (Wj 15:15). Po hebrajsku nazywano ich ʼallúf, co znaczy „wódz; przywódca tysiąca” (zob. Rdz 36:15, przyp. w NW). Określenie „szejk”, stosowane w odniesieniu do starożytnych Edomitów i Chorytów, jest odpowiednikiem podobnego tytułu używanego wobec współczesnych naczelników beduińskich plemion. W niektórych przekładach Biblii zamiast słowa „szejk” pojawiają się takie tytuły, jak „naczelnik”, „przywódca” lub „książę”.

W Biblii wymieniono siedmiu szejków Chorytów; wszyscy byli „synami Seira” (Rdz 36:20, 21, 29, 30). Szejków Edomu było najwyraźniej 14: siedmiu wnuków Ezawa pochodzących od jego pierworodnego syna Elifaza, urodzonego przez Adę, czterech wnuków pochodzących od Reuela, którego matką była Basemat, i trzech synów Ezawa urodzonych przez jego żonę Oholibamę (Rdz 36:15-19). Istnieją jednak wątpliwości, czy należy zaliczyć do nich szejka Koracha, wymienionego jako syna Elifaza. Gdyby wzmianka o nim wynikała z błędu kopisty, jak sądzą niektórzy, wtedy szejków Edomu byłoby 13 (Rdz 36:16, przyp. w NW). Szczepy wywodzące się od tych szejków zaczęto potem nazywać od ich imion.

W Rodzaju 36:40-43 i 1 Kronik 1:51-54 podano inny spis „szejków Ezawa [Edomu]”. Może tu chodzić o późniejszych szejków niż ci wymienieni wcześniej. Niektórzy komentatorzy uważają jednak, że podano tu nie imiona osób, ale nazwy miast lub regionów, które podlegały poszczególnym szejkom. Dlatego w przekładzie opublikowanym przez Jewish Publication Society fragment ten oddano następująco: „naczelnik Timny, naczelnik Alwy” itd.