SZEFELA

(„nizina”).

Określenie odnoszące się zwykle do regionu niskich wzgórz pomiędzy górami centralnej Palestyny a nadbrzeżnymi równinami Filistei (Pwt 1:7; Joz 9:1; 10:40; 11:2; 12:8; Sdz 1:9; 2Kn 28:18; Abd 19; Za 7:7). Szefela należała do terytorium plemienia Judy (Joz 15:33-44). Choć osiągała wysokość ok. 450 m n.p.m., to w porównaniu ze znacznie wyższym masywem górskim w centralnej części Palestyny była „niziną” (por. Jer 17:26; 32:44; 33:13, gdzie w tekście hebrajskim występuje słowo szefeláh). Od pd. graniczyła z Negebem (Sdz 1:9), a od pn. — z „górzystym regionem Izraela” (za niziną Ajjalon) (Joz 11:16).

Doliny przecinające tę krainę pofałdowanych wzgórz stanowiły naturalne drogi biegnące z zach. na wsch. Był to urodzajny region o umiarkowanym klimacie, słynący z gajów oliwnych i dużej ilości sykomor. Znajdowały się tam również pastwiska dla trzód i stad (1Kl 10:27; 1Kn 27:28; 2Kn 1:15; 9:27; 26:10).

Szefela umiejscowiona w „górzystym regionie Izraela” (Joz 11:16) to prawdopodobnie kraina wzgórz pomiędzy górami Samarii a równiną Szaron. Obszar ten był węższy niż Szefela w Judzie i nie tworzył aż tak wyraźnie oddzielnej krainy geograficznej. Nie ma powodu, by odróżnienie Judy od Izraela w 11 rozdz. Jozuego (zob. w. 21) uważać za anachronizm. W przypisie do komentarza biblijnego pod red. C. F. Keila powiedziano: „Rozróżnienie to można łatwo wyjaśnić, uwzględniając sytuację w czasach Jozuego. Plemieniu Judy oraz podwójnemu plemieniu Józefa (Efraim i Manasses) dziedzictwo zostało przydzielone przez los wcześniej niż innym. (...) Ale gdy plemię Judy wkroczyło na wyznaczone terytorium na południu, (...) wszystkie inne plemiona pozostały w Gilgal; nawet później, kiedy swą ziemię zajęły już plemiona Efraima i Manassesa, cały Izrael, z wyjątkiem Judy, obozował w Szilo. Te dwie części narodu rozdzielało wówczas terytorium, które potem przyznano Beniaminowi, lecz wtedy było jeszcze nieprzydzielone; poza tym ołtarz, przybytek i Arka Przymierza znajdowały się pośród plemienia Józefa i pozostałych plemion, które wciąż były zgromadzone w Szilo” (Biblischer Commentar über das Alte Testament: Josua, Richter und Ruth, Lipsk 1874, s. 95).