SIWAN

Nazwa żydowskiego miesiąca księżycowego — trzeciego w kalendarzu religijnym, a dziewiątego w świeckim — używana po niewoli babilońskiej (1Kn 27:5; 2Kn 31:7; Est 8:9). Miesiąc ten obejmował częściowo maj i częściowo czerwiec. Dokładne znaczenie nazwy Siwan nie jest znane.

Siwan przypadał na końcówkę wiosny i zwiastował letnie upały. Był to czas żęcia pszenicy, a także początek pory suchej, która trwała aż do połowy października, czyli do miesiąca księżycowego Bul (Wj 34:22; Prz 26:1). Zapewne właśnie w miesiącu Siwan w odpowiedzi na modlitwę proroka Samuela Jehowa zesłał nietypową dla tej pory roku ulewę, co wzbudziło w Izraelitach ogromny lęk (1Sm 12:16-19). Poza tym dojrzewały wtedy „wczesne figi”, których zawiązki pojawiały się na drzewach pod koniec zimy (Jer 24:2; Iz 28:4). A na wybrzeżu Morza Śródziemnego trwał sezon jabłek (PnP 2:3; por. Jl 1:10-12).

Szóstego Siwan obchodzono Święto Tygodni, czyli Pięćdziesiątnicę, kiedy to składano w ofierze pierwociny ze zbiorów pszenicy; był to 50 dzień od ofiarowania pierwocin jęczmienia (Wj 34:22; Kpł 23:15-21). Tego dnia w 33 r. n.e. ok. 120 uczniów zebranych w górnej izbie w Jerozolimie zostało napełnionych duchem Bożym, a spośród rzesz przybyłych do miasta na to święto aż 3000 osób dało się ochrzcić (Dz 1:15; 2:1-42).

W miesiącu Siwan król Asa zorganizował wielką uroczystość z okazji wyrugowania religii fałszywej z Jerozolimy, Judy i innych terenów (2Kn 15:8-10). A 23 Siwan perski król Aswerus wysłał kurierów na rączych koniach do 127 prowincji swego imperium, rozciągającego się od Indii po Etiopię. Dokumenty, które mieli dostarczyć, uprawniały Żydów do tego, by 13 dnia miesiąca Adar, czyli prawie dziewięć miesięcy później, podjęli walkę we własnej obronie (Est 8:9-14).