JELEŃ

(hebr. ʼajjál).

W Biblii określenie to odnosi się do dorosłego samca. Na terenie Palestyny występowały kiedyś: jeleń szlachetny (Cervus elaphus), daniel mezopotamski (Dama mesopotamica) oraz sarna (Capreolus capreolus).

Ponieważ jeleń przeżuwa pokarm i ma rozdzielone kopyto, według Prawa Mojżeszowego nadawał się do jedzenia, jeśli (podobnie jak w wypadku innych zwierząt) jego krew została wylana na ziemię (Pwt 12:15, 16, 22, 23; 14:4-6; 15:22, 23). Mięso jeleni należało do pokarmów dostarczanych na stół króla Salomona (1Kl 4:22, 23).

Inne biblijne wzmianki o jeleniach mają znaczenie przenośne. Szulamitka przyrównała swego ukochanego do młodego jelenia i nawiązała do szybkości tego zwierzęcia (PnP 2:9, 17; 8:14). Żeby zilustrować całkowite uzdrowienie kulawych, posłużono się przykładem jeleni, z łatwością wspinających się na strome góry (Iz 35:6; por. Heb 12:12, 13). Podczas oblężenia przez Babilończyków książęta Syjonu przypominali jelenie, które z braku pokarmu nie mają siły uciekać (Lam 1:6).