ŁABĘDŹ

(hebr. tinszémet).

Duży, dostojny ptak wodny, mający bardzo długą, ładnie wygiętą szyję. Niektóre łabędzie osiągają 18 kg wagi, a rozpiętość ich skrzydeł może wynosić nawet 2,5 m.

Hebrajska nazwa tinszémet, pojawiająca się na liście nieczystych stworzeń latających (Kpł 11:13, 18; Pwt 14:12, 16), pochodzi od rdzenia oznaczającego „dyszeć” (Iz 42:14). Może nawiązywać do głośnego syczenia, którym łabędź wyraża podniecenie lub złość, i dlatego w wielu przekładach jest tłumaczona właśnie na „łabędź” (Bg, BT, BWP, Kr, NŚ, Wk). Taka identyfikacja sięga co najmniej łacińskiej Wulgaty, w której Hieronim oddał hebrajskie słowo tinszémet (w Kpł 11:18) łacińskim słowem cycnus („łabędź”). Wcześniejsza Septuaginta w tym samym miejscu używa greckiego wyrazu porfyríon, mogącego wskazywać na modrzyka (Porphyrio porphyrio). Ale w Powtórzonego Prawa 14:16 oba te starożytne przekłady tłumaczą tinszémet na „ibis”, najwyraźniej więc nazwa ta budziła wątpliwości.

W naszych czasach w Palestynie łabędzia nie spotyka się często. Ze względu na tę okoliczność oraz na fakt, że ów ptak żywi się głównie roślinnością, wielu współczesnych tłumaczy woli utożsamiać tinszémet z „sójką” (Kpł 11:18, Bw), „puchaczem” (Pwt 14:16, Bp, Bw), „kurką wodną” (RS, Mo) albo innymi ptakami mięso- lub padlinożernymi. Jednak obecne rzadkie występowanie łabędzia w Palestynie nie musi oznaczać, że podobnie było w starożytności. Poza tym Biblia nie wyjaśnia wprost, dlaczego pewne ptaki zaliczano do nieczystych — mogło chodzić o drapieżniki i padlinożerców, lecz są to jedynie przypuszczenia.

Łabędź zazwyczaj żywi się nasionami, pędami roślin wodnych i robakami, ale czasem także mięczakami.