TAMBURYN

Instrument perkusyjny używany już w czasach patriarchalnych. Hebrajskie słowo tof w polskich przekładach najczęściej jest tłumaczone na „bęben” (Rdz 31:27, Bg, Bp, BT, Bw). Chodzi o niewielki przenośny bębenek zbudowany z drewnianej lub metalowej obręczy o średnicy ok. 25 cm, obciągniętej z jednej albo z obu stron pergaminem bądź inną skórą zwierzęcą. Ponieważ niektórych odmian używano podczas świąt, mogły mieć przymocowane z boku blaszki lub dzwoneczki, a grano na nich tak jak na współczesnych tamburynach. Inne bardziej przypominały tam-tamy i uderzano w nie obiema rękami.

Tamburyny nie zostały wymienione w związku z obrzędami w świątyni, niemniej były używane przez kobiety i mężczyzn do wysławiania Jehowy oraz przy innych radosnych okazjach, takich jak uczty czy wesela (1Sm 10:5; 2Sm 6:5; Ps 150:4; Iz 5:12). Zwłaszcza kobiety nieraz śpiewały i tańczyły, grając na tamburynach (Wj 15:20; Sdz 11:34; 1Sm 18:6). O instrumentach tych wspomniano też w opisie przyszłej radości odrodzonego Izraela (Jer 31:4).