TEMAN

(„prawa strona; południe”).

1. Potomek Ezawa przez jego pierworodnego syna Elifaza (Rdz 36:10, 11; 1Kn 1:35, 36); szejk Edomitów (Rdz 36:15, 16, 34, 42).

2. Miejsce utożsamiane przez niektórych uczonych z Tawilanem, leżącym ok. 5 km na wsch. od Petry. Chodziło najwyraźniej o miasto lub region w Edomie (ziemię Temanitów), gdzie mieszkali potomkowie Temana (Rdz 36:34; Jer 49:7, 20; Eze 25:13; Am 1:11, 12; Abd 9). Ich kraina słynęła jako ośrodek mądrości (Jer 49:7). W Księdze Habakuka powiedziano o Bogu, że „wyruszył z Temanu, Święty — z góry Paran”. Określenia te mogą nawiązywać do olśniewającej chwały Jehowy, do Jego majestatycznego blasku bijącego od gór, gdy przeprowadzał przez teren Edomu swój nowo ukształtowany naród, zdążający do Ziemi Obiecanej (Hab 3:3, 4; por. Pwt 33:2).