GRZMOT

Potężny huk towarzyszący wyładowaniu elektrycznemu w atmosferze, rozlegający się tuż po błyskawicy (w użyciu biblijnym określenie to nieraz bywa zastępowane słowem „grom”). Powstaje w wyniku nagłego rozprężenia się rozgrzanego powietrza, które najpierw gwałtownie odpływa z drogi wyładowania, a następnie na nią wraca (Hi 28:26; 38:25).

Hebrajski czasownik raʽám („grzmieć”) występuje czasem w odniesieniu do Jehowy (1Sm 2:10; 2Sm 22:14; Ps 18:13), który przy różnych okazjach posługiwał się grzmotami w celu realizacji swego zamierzenia. Na przykład w czasach Samuela przez grzmot (ráʽam) wywołał zamieszanie wśród Filistynów (1Sm 7:10; por. Iz 29:6). Inne słowo hebrajskie, kol, tłumaczone nieraz na „grzmot” (1Sm 12:17, 18, przyp. w NW), przede wszystkim oznacza „głos”, ewentualnie „dźwięk” lub „odgłos” (Wj 32:18, 19; Pwt 21:18; 1Kl 19:12).

Budzące lęk brzmienie grzmotu kojarzy się z głosem Jehowy (Hi 37:4, 5; 40:9; Ps 29:3-9). Kiedy Żydzi usłyszeli, jak Jehowa przemówił z nieba do Jezusa, różnie to sobie tłumaczyli: niektórzy sądzili, że był to grzmot, a inni, że głos anioła (Jn 12:28, 29; por. Obj 6:1; 14:2; 19:6). Ponieważ odgłos grzmotu często zwiastuje nadciągającą burzę, więc „gromy” mogą się odnosić do Boskich ostrzeżeń, jak w Objawieniu 8:5; 10:3, 4; 16:18.

Dla Żydów zgromadzonych u stóp góry Synaj grzmot był przejawem obecności Boga (Wj 19:16; por. Obj 4:5; 11:19). Do tego właśnie wydarzenia lub do faktu, że Bóg prowadził Izraelitów za pośrednictwem słupa obłoku (skąd pochodziły grzmoty), mogą się odnosić zapisane przez psalmistę słowa Jehowy: „Odpowiadałem ci z kryjówki gromu” (Ps 81:7).