CYNA

Biały, lekko niebieskawy kowalny metal. Z sześciu metali wytapianych w starożytnych piecach hutniczych cyna ma najniższą temperaturę topnienia — zaledwie 232°C (Eze 22:18, 20). Hebrajskie słowo bedíl oznacza „to, co podzielone lub oddzielone”, np. od metali szlachetnych w czasie wytapiania; można je też przetłumaczyć na „odpady” (Iz 1:25).

W Palestynie nie było kopalń cyny. Po raz pierwszy wspomniano o niej po wyjściu Izraelitów z Egiptu; wymieniono ją wśród cennych łupów wojennych zdobytych na Midianitach (Lb 31:2, 22). Tyryjczycy sprowadzali cynę z Tarszisz (Eze 27:12). Ciężki i ciemny tlenek cyny zwany kasyterytem pozyskiwano z piasków rzecznych głównie na terenie dzisiejszej Hiszpanii i Anglii. Wydaje się, że z cyny wykonywano piony, gdyż w Zachariasza 4:10 (gdzie mowa o „pionie”) w tekście masoreckim powiedziano: „kamień [lub ciężarek] cynowy” (zob. Wk). Hebrajskie słowo, które w Amosa 7:7, 8 przetłumaczono na „pion”, może oznaczać cynę lub ołów. Największe zastosowanie cyna miała jednak jako dodatek utwardzający; stwierdzono, że starożytne przedmioty wykonane z brązu, stopu miedzi, zawierały od 2 do 18 procent cyny.