Pytania czytelników
● W Izajasza 66:8, (NW) powiedziano: „Kto słyszał o czymś podobnym? Kto widział takie rzeczy? Czyż kraj narodzi się w bólach porodowych w ciągu jednego dnia? Albo czy naród narodzi się od razu? Bo ledwie chwyciły Syjon bóle porodowe, a już urodziła swych synów.” Jaka jest różnica między „krajem” a „narodem” i jaki to ma związek z założeniem w roku 1919 fundamentu „nowej ziemi”?
Fundamenty kładzie się pod coś, co ma być na nich zbudowane, czyli pod coś nowego, mającego charakter nadbudowy. W Izajasza 51:16 (Wu, uw. marg.) Bóg mówi, co uczyni w odniesieniu do nowych niebios, które mają być założone, i w odniesieniu do nowej ziemi, która ma być ugruntowana. On mówi do swego ludu: „Włożyłem [włożę, NW] słowa moje w usta twoje, a cieniem ręki mojej zakryłem cię [na pewno cię osłonię, NW], aby założyć niebiosa i ugruntować ziemie, i powiedzieć do Syjonu: ‚Ludem moim jesteś ty!’” Powyższe słowa skierowane do Syjonu wskazują na to, że w określonym czasie Bóg miał uznać pewien lud i doprowadzić do zrodzenia narodu, to znaczy ludu mającego rząd. Gdy jest mowa o ziemskim Syjonie, chodzi zazwyczaj o górę, na której się znajdował „tron Jehowy”; zasiadał na nim król ludu Jehowy.
W roku 1914 Jehowa Bóg wyłonił niebiański rząd swego namaszczonego Syna, Jezusa Chrystusa, będącego Dziedzicem Królestwa. Jednakże podczas pierwszej wojny światowej, która wtedy wybuchła, przebywający na ziemi namaszczeni świadkowie Jehowy na skutek strachu i braku zrozumienia dostali się do babilońskiej niewoli znajdujących się w stanie wojny narodów. Wtargnięto do ich organizacji i całkowicie ją rozbito. Nie działali tak, jak działa naród mający niezależny rząd, którym w tym wypadku było ustanowione w niebiosach Królestwo Boże. Stali się podobni Żydom z czasów ich 70-letniego pobytu w Babilonii, kiedy to ich stolica Syjon względnie Jeruzalem i jego świątynia leżały w gruzach, a oni nie mieli panującego króla.
W roku 1919, tuż po zakończeniu pierwszej wojny światowej, Jehowa zaczął miłosiernie zgromadzać ze wszystkich stron świata swój rozproszony, zdezorganizowany lud i pomnażać jego liczbę. Zebrał członków swego namaszczonego ostatka w dobrze uporządkowaną organizację i sprawił, że zaczęli znowu działać. Pogłębił ich docenianie faktu, że Królestwo zostało ustanowione i zaczęło swą działalność w niebiosach. Ponieważ ostatek dziedziców Królestwa pozostawał jeszcze na ziemi, więc nie wszyscy współdziedzice Jezusa Chrystusa znaleźli się wtedy z nim w niebiosach, aby razem z nim panować nad ziemią pośród Jego nieprzyjaciół w charakterze nowych władz niebiańskich. Jednakże Jehowa Bóg założył symboliczne niebiosa obiecanego nowego porządku przez wyłonienie Królestwa, co nastąpiło z chwilą osadzenia na tronie i ukoronowania Jego Syna, Jezusa Chrystusa.
Jehowa włożył w usta swego wyzwolonego ludu na ziemi swoje słowa dotyczące założenia nowych niebios. Dlatego ten lud przystąpił do głoszenia dobrej nowiny o ustanowionym rządzie niebiańskim, któremu był dłużny bezgraniczną wierność poddańczą, czyli o Królestwie Bożym. Przez takie potraktowanie w tym czasie swego ludu Jehowa sprawił, że naród, czyli ostatek Jego duchowego Izraela, ‚narodził się od razu’. Do tego narodu duchowego przyszła i zjednoczyła się z nim „wielka rzesza” ludzi podobnych owcom.
A jaka jest różnica między tym niedawno zrodzonym „narodem” a „krajem”, który ‚narodził się w bólach porodowych w ciągu jednego dnia’? Żeby naród mógł istnieć, musi mieć własny kraj. Na przykład dopóki starożytni Izraelici byli wygnańcami w obcej ziemi, w Babilonii, dopóty nie byli narodem, zajmującym jakąś uznawaną pozycję wśród narodów ziemi. A czy nie była krajem ich ojczyzna, terytorium Judy i Jeruzalem? Nie! Leżała bowiem spustoszona i nie było w niej ani ludzi, ani zwierząt domowych. Przechodnie omijali ją z obawy przed wszystkimi plagami, które na nią spadły z ręki Jehowy. Nie miała stolicy; nie miała miast pełnych ludzi. Wszystkie rozpadły się w gruzy nawiedzane przez dzikie zwierzęta. Była pustynią porastającą dżunglą. Jednakże kiedy uwolniony ostatek wiernych Żydów dotarł do tych opustoszałych miejsc latem 537 roku przed Chr. i zagospodarował się znowu tam, gdzie kiedyś leżały miasta, oraz kiedy zaczął uprawiać ziemię i odbudował ołtarz Jehowy na górze Moria, wtedy narodził się kraj, objęty w posiadanie przez nowo narodzony naród. Stało się to w ciągu „jednego dnia”, czyli w krótkim okresie czasu, tak raptownie, że nieprzyjaciele byli zaskoczeni. Ta odbudowa ich kraju wyobrażała sposób narodzenia się w roku 1919 kraju z „nowym porządkiem”.
Ten kraj przywróconego ostatka Izraela duchowego, to ziemska pozycja, jaką on zajmuje na ziemi, czyli przywrócone i uznawane przez Jehowę stanowisko Jego świadków. Strażnica (w jęz. ang.) z 15 października 1919 roku podała: „Czasy pogan się skończyły. Stary świat przemija i znajduje się w stadium rozkładu. Stary porządek nigdy już nie może powrócić i żaden człowiek, mający jakiekolwiek pojęcie o wspaniałości, do jakiej nadchodzące królestwo Chrystusa doprowadzi ludzkość i jej miejsce zamieszkania, to jest ziemię, nijak nie może pragnąć przywrócenia tego porządku do poprzedniego stanu.” (Strona 308, szpalta 2) We wrześniu odbył się w Cedar Point (stan Ohio) pierwszy powszechny kongres i w związku z tym Strażnica (ang.) z 15 grudnia 1919 roku podała: „Gdy liczba uczestników osiągnęła punkt szczytowy, było obecne pełne 7000 osób. Nikt z teraźniejszej prawdy nie był jeszcze świadkiem takiego kongresu; nigdy jeszcze nie panował taki duch jedności, nigdy nie żywiono tak gorącego pragnienia, aby być wzajemnie dla siebie błogosławieństwem (...) Doprawdy warto było tam być, gdyż nasuwała się myśl, że takie towarzystwo jest przedsmakiem powrotu ludu Pańskiego, za czym on tęskni i czego oczekuje.”
Na tym zgromadzeniu zapowiedziano wśród burzy oklasków wydawanie nowego czasopisma The Golden Age (Złoty wiek) i natychmiast zaczęto przyjmować na nie prenumeraty; czasopismo to ukazało się w październiku tego roku. Ożywione ponownie Towarzystwo Strażnica rozesłało w ciągu roku osiemdziesięciu sześciu podróżujących mówców (czyli „pielgrzymów”). Ci regularnie podróżujący przedstawiciele Towarzystwa odwiedzali zbory; odwiedzili 6330 miast i miasteczek, przejechawszy ogółem 815 710 kilometrów. Przemawiali na 687 zebraniach publicznych, na których były obecne ogółem 107 893 osoby. Przeprowadzili także 10 398 zebrań w tak zwanych klasach względnie salach z udziałem ogółem 479 311 osób. (Strona 373) W uroczystości Wieczerzy Pańskiej, obchodzonej na całym świecie w dniu 13 kwietnia 1919 roku, brało udział więcej niż 17 961 osób.
Dalszą oznaką tego, że ostatek świadków Jehowy został przywrócony i na nowo osadzony w „kraju” Izraela duchowego, aby jego członkowie byli świadkami ustanowionego Królestwa Bożego, było ponowne otwarcie Domu Betel przy Columbia Heights 124 w Brooklynie (Nowy Jork); wyposażono go na nowo i przeniesiono do niego biura. To międzynarodowe główne biuro świadków Jehowy kontynuuje tam swą chlubną działalność do dnia dzisiejszego. Obecny budynek, w którym się mieści drukarnia, jest po prostu rezultatom rozbudowy pierwszej małej drukarni Towarzystwa, założonej w roku 1920 w Brooklynie przy Myrtle Avenue 35. Obecnie cały świat wie, że się narodził naród duchowy, który się rozwija w otrzymanym od Boga kraju, tak szybko wyłonionym w obecnym dniu Jehowy.
To przywrócenie namaszczonego ostatka do jego posiadłości było położeniem fundamentów pod nową ziemię, jak to zostało przepowiedziane w Izajasza 51:16. Podlega ona władzy mianowanego przez Jehowę właściwego Pasterza-Króla, Jezusa Chrystusa. Szczególnie od roku 1931 zgromadza on do niej swe „drugie owoc”, aby razem z namaszczonym ostatkiem dziedziców Królestwa uczynić je „jednym stadem” poddanym „jednemu Pasterzowi”. W ten sposób przywrócenie namaszczonego ostatka do jego danego mu przez Boga symbolicznego „kraju” na ziemi stanowiło fundament, na którym miały się opierać owe setki tysięcy „drugich owiec”.
W tym symbolicznym „kraju” Izraelitów duchowych „drugie owce” są obecnie cudzoziemcami. Teraz już więcej niż 50-krotnie przewyższają liczebnie ostatek Izraela duchowego. Ten symboliczny „kraj”, czyli ziemska zagroda właściwego Pasterza-Króla, nie zostanie wyludniony w bitwie Armagedonu. Przetrwa jak silny fundament do przyszłego porządku, który będą tworzyć „nowe niebiosa i nowa ziemia”. Gdy ostatni z pozostałych przy życiu członków ostatka duchowego zakończy swój ziemski bieg i zostanie powołany do rządu niebiańskiego, wówczas ów symboliczny „kraj”, którego fundament został położony w roku 1919, obejmą całkowicie przebywający w nim „cudzoziemcy”, to jest drugie owce.
Powyższe wywody pomogą nam pojąć, jaki związek zachodzi między wyłonieniem w roku 1919 przywróconego narodu synów Syjonu, Izraela duchowego, a położeniem fundamentu, czyli „ugruntowaniem ziemi”, nowej ziemi, którą na wieki mają objąć w posiadanie odkupione, doprowadzone do doskonałości „drugie owce”.