Przybytek Izraela cieniem

WOLĄ Stwórcy, Jehowy Boga, jest, żeby wszystkie obdarzone rozsądkiem stworzenia oddawały Mu cześć. Pierwotnym miejscem wielbienia Go na ziemi był ogród Eden. Obecność Boża sprawiała, że było to miejsce święte. Wśród innych miejsc wielbienia, o których wspomina Biblia, występuje też „przybytek” albo „namiot zgromadzenia”, który Bóg polecił zbudować Mojżeszowi na pustyni. Służył on za świątynię od roku 1512 przed Chr. aż do ukończenia budowy świątyni Salomona w roku 1027 przed Chr., czyli przez 485 lat.

Bóg dał Mojżeszowi szczegółowe wskazówki co do budowy tego przybytku i jego wyposażenia: „Patrzaj, a uczyń wedle wzoru, który ci na górze został ukazany.” Prócz tego polecił On Mojżeszowi spisać o tym wszystkim dokładne sprawozdanie. Dlaczego? Ponieważ było to ‚cieniem przyszłych dóbr’. Po zapoznaniu się z tego rodzaju proroczymi cieniami albo pierwowzorami, które należą do rzeczy ‚przedtem napisanych ku naszej nauce (...) abyśmy nadzieję mieli’, zdołamy lepiej zrozumieć i cenić postępowanie Boga. — 2 Mojż. 25:40, Wu; Hebr. 10:1; Rzym. 15:4.

Gdybyśmy słuchali krytyków tekstu z nominalnego chrześcijaństwa, to oczywiście nie mielibyśmy żadnej podstawy do żywienia w sobie nadziei. Na przykład tzw. Bible Dictionary (Słownik Biblijny) Harpera stara się nakłonić czytelnika do poglądu, że „przemilczanie Przybytku w historycznych częściach Biblii (...) podaje w wątpliwość historyczność Przybytku opisanego w Heksateuchu [tj. w pięciu księgach Mojżeszowych i księdze Jozuego] (...) Skomplikowana konstrukcja, liczne dekoracje i wyszywane ozdoby wymagały pracy biegłych fachowców oraz kosztownych materiałów, (...) co trudno pogodzić z życiem koczowniczym”. Natomiast Interpreter’s Bible komentując tekst 2 Mojżeszowej 26:1-37 oświadcza kategorycznie: „Opisany tutaj przybytek w rzeczywistości nigdy nie istniał. Jest to wytwór fantazji kapłanów.” Te „autorytety” chciałyby wpoić w nas przekonanie, że wszelkie wzmianki o przybytku w Pentateuchu i księdze Jozuego nie są niczym więcej jak pobożnymi opowiadaniami, które zmyślili kapłani powracający z Babilonu, aby się wywyższyć nad proroków w Izraelu!

Zwróćmy jednak uwagę na to, że Izraelici, którzy zbudowali przybytek wraz z całym jego wewnętrznym wyposażeniem, nie byli stale koczownikami. Synowie Izraela przebywali w Egipcie ponad dwieście lat, a to wystarczyło, żeby opanowali wiele umiejętności i rzemiosł. Nadto doniesiono nam, że na wielu takich jak Besaleel został zesłany duch Boży, dzięki czemu całkowicie opanowali tego rodzaju prace. A co się tyczy pochodzenia „kosztownych materiałów”, to przecież Egipcjanie po doznaniu dziesiątej plagi dosłownie obsypali Izraelitów podarkami ze srebra i złota, aby przyspieszyć ich wyruszenie. — 2 Mojż. 12:33-36; 31:1-5.

Twierdzenie, że o przybytku nic nie wspomniano w historycznych częściach Biblii, po prostu nie polega na prawdzie. W księgach takich jak: 4 Mojżeszowa, 5 Mojżeszowa, Jozuego, 1 Samuelowa, 1 Królewska i 1 Kroniki, znajdują się liczne wzmianki o nim, a ponadto również w Dziejach Apostolskich. Zwłaszcza Szczepan bezpośrednio wspomniał o przybytku na pustyni. Podobnie apostoł Paweł powołał się na niego, pisząc w liście do Hebrajczyków: „Mojżesz, kiedy zabierał się do budowy przybytku, otrzymał takie wskazanie od Boga: ‚Staraj się — tak mu powiedziano — wykonać wszystko wedle wzoru, który został ci ukazany na górze.’” Co więcej, natchniony apostoł posuwa się nawet do szczegółowego opisania przedziałów przybytku i ich wyposażenia. Przystąpmy więc teraz do rozpatrzenia, czego cieniem proroczym był przybytek Izraela, i tym sposobem wzmocnijmy swoją wiarę. — Hebr. 8:5; 9:1-5, Kow; Dzieje 7:44.

PRZYBYTEK

Wskazówki co do „przybytku” (mishkán) albo „namiotu” zgromadzenia (óhel) dał Jehowa Mojżeszowi wkrótce po przejściu Izraelitów przez Morze Czerwone. Do chwili ukończenia przybytku w pierwszym dniu drugiego roku po opuszczeniu Egiptu, za „namiot zgromadzenia” służył im prywatny namiot Mojżesza, przy czym na obecność Boga wskazywał obłok unoszący się nad wejściem do tego namiotu. Głos, który Mojżesz tam słyszał, był niewątpliwie głosem rzecznika Bożego, tak samo jak to było w wypadku Adama i Ewy w Edenie. — 2 Mojż. 33:7-11.

W przeciwieństwie do „namiotu zgromadzenia”, który Mojżesz rozbił dość daleko poza obrębem obozowiska Izraelitów, przybytek znajdował się w samym środku obozu. Otaczały go cztery oddziały pokolenia Lewiego, za którymi obozowało dwanaście pokoleń, po trzy z każdej strony. Koszt budowy przybytku według dzisiejszych cen znacznie przewyższał sumę 2 milionów dolarów.

Przybytek był budowlą w kształcie prostopadłościanu szerokości i wysokości 4,5 m, natomiast długość jego wynosiła 13,5 m. Jego powierzchnia użytkowa równała się więc w przybliżeniu połowie powierzchni przeciętnej Sali Królestwa, z tym tylko, że był o wiele wyższy.a Składał się z dwóch części: z Miejsca Świętego długości 9 m i z Miejsca Najświętszego, które było sześcianem o boku 4,5 m. Pomieszczenia te bywały też nazywane „świątnicą” i „świątnicą najświętszą”. Aby ułatwić Izraelitom przenoszenie przybytku podczas wędrówki, był on zbudowany z lekkich materiałów i tak skonstruowany, że można go było bez trudu rozebrać. Szkielet obu bocznych ścian oraz tylnej składał się z szeregu pozłacanych ram drewnianych długości 4,5 m i szerokości niespełna 70 cm. Opierały się one na srebrnych podstawkach, a usztywniało je po pięć drągów przebiegających wzdłuż każdej ściany. — 2 Mojż. 26:15-30.

Wejście zwrócone było na wschód i rozdzielone na części pięcioma filarami, za którymi wisiała różnobarwnie wyszywana kurtyna, czyli ruchoma zasłona. Miejsce Święte, które było większe, rozdzielały od Miejsca Najświętszego cztery takie słupy, za którymi wisiała podobna zasłona. Poczwórne przykrycie chroniło przybytek w czasie niepogody oraz zakrywało go przed wzrokiem ciekawych. Pierwsza warstwa zrobiona była z wełny i płótna, a przy tym wyszywana; druga była z sierści wielbłądziej, trzecia z farbowanych na czerwono skór baranich, a czwarta ze skór foczych. — 2 Mojż. 26:1-14, 31-34.

Przybytek ustawiony był w tylnej, czyli zachodniej części dziedzińca o wymiarach 23 m szerokości i 46 m długości. Dziedziniec okolony był ogrodzeniem wysokim na 2,3 m; stanowiły je zasłony płócienne umocowane na miedzianychb słupkach ze srebrnymi hakami. Wejście znajdowało się po stronie wschodniej. Strzegła go brama szeroka na 9 m, która była właściwie pięknie haftowanym parawanem. — 2 Mojż. 27:9-19.

Między bramą a samym przybytkiem stał miedziany ołtarz wysokości 1,4 m; jego górna powierzchnia była kwadratem o boku 2,3 m. Znowu między tym ołtarzem a przybytkiem ustawiony był duży miedziany zbiornik napełniony wodą, której kapłani używali do obmywania rąk i nóg przed wejściem do wnętrza przybytku. — 2 Mojż. 30:17-21; 38:1-8.

WYPOSAŻENIE WNĘTRZA

W pierwszym, obszerniejszym pomieszczeniu znanym jako Miejsce Święte znajdowały się trzy przedmioty: mały pozłacany ołtarz do kadzenia, pozłacany stół do „chleba pokładanego”, czyli „chleba Obecności”, i sześcioramienny świecznik wykuty ze szczerego złota. W tym pomieszczeniu przechowywano też różne inne przybory potrzebne przy pełnieniu w nim służby. — 2 Mojż. 37:10-28; 39:37, 38.

W Miejscu Najświętszym stał tylko jeden przedmiot, mianowicie „arka przymierza”. Była to skrzynia długości około 1,2 m, a nieco ponad 0,6 m szeroka i tak samo wysoka. Na niej spoczywała „ubłagalnia”, tj. płyta ze szczerego złota, do której były umocowane dwa anioły, cheruby wykute też ze złota. Twarzami były zwrócone do siebie, a swymi rozpostartymi skrzydłami osłaniały ubłagalnię. Nad tymi cherubami ukazywało się nadnaturalne światło, Szekina — wskaźnik obecności Jehowy. — 2 Mojż. 37:1-9.

W tej arce o kształcie skrzyni przechowywano dwie tablice kamienne, na których Jehowa wyrył był Dziesięć Przykazań, złoty puchar z manną na pamiątkę tego, w jak cudowny sposób Jehowa żywił naród Izraelski przez czterdzieści lat, oraz laskę Aarona, która w nadnaturalny sposób przez jedną noc wypuściła gałązki, zakwitła i wydała owoce. Stało się tak po zniszczeniu przez Boga zbuntowanego Korego i całego jego rodu, aby udowodnić powątpiewającym, przekornym przywódcom innych pokoleń, że Jehowa rzeczywiście wybrał pokolenie Lewiego do służby świątynnej. Ponadto właśnie tu przechowywano spisane pod natchnieniem zwoje Pisma Świętego, i to zarówno oryginały, jak i odpisy. — 4 Mojż. 17:1-10; 1 Sam. 10:25; 2 Król. 22:8, 13; Hebr. 9:4.

Wydaje się, że Izraelici po wejściu do ziemi Chanaan ustawili przybytek najpierw w Galgal; potem, gdy kraj był dzielony między pokolenia, przenieśli przybytek do Sylo. Czytamy o nim, że później znajdował się w Nobe, a następnie w Gabaon. (Joz. 14:6; 18:1; 1 Sam. 21:1; 1 Kron. 21:29) Od czasów wielkiego kapłana Helego aż do chwili oddania do użytku świątyni Salomona panował dość niezwykły stan, ponieważ — jak się wydaje — arka przymierza znajdowała się wtedy przeważnie gdzie indziej niż przybytek. Arka była na przykład przejściowo w kraju Filistynów, w Betsames, Kariatiarim, w domu Obededoma oraz na górze Syjon. — 1 Sam. 4:11; 6:13, 20, 21; 7:1, 2; 2 Sam. 6:11, 12, Wu.

PIERWOWZORY, CIENIE I OBRAZY

Czego pierwowzorem lub proroczym zarysem były wszystkie te rzeczy, co one zobrazowały? Aby właściwie zrozumieć odpowiedź na to pytanie, musimy sobie dobrze uświadomić, że zgodnie z zamysłem Bożym istnieją dwa różne, wyraźnie od siebie odgraniczone przeznaczenia dla posłusznych ludzi. Z jednej strony istnieje „małe stadko” 144 000 tych, którzy są przeznaczeni do życia niebiańskiego i którzy stać będą z Jezusem Chrystusem na górze Syjon; natomiast wszyscy pozostali posłuszni ludzie są przeznaczeni do życia w ziemskim Raju i znani są jako „drugie owce”. — Łuk. 12:32; Jana 10:16; Obj. 14:1, 3; 21:4.

Obóz dwunastu pokoleń Izraela przedstawiał, zwłaszcza w tzw. „dniu odpokutowania” wszystkich posłusznych ludzi, którzy skorzystają z dobrodziejstw ofiary Chrystusa, tak samo jak Izraelici korzystali z ofiar, które składali wtedy za siebie. Ludzie spoza obozu obrazowali świat wrogo usposobiony względem Boga, który to świat zginie w Armagedonie. Ogrodzony dziedziniec, na którym pełnili służbę Lewici, był proroczym zarysem stanu ludzi sprawiedliwych w oczach Bożych. Jezus będąc na ziemi zajmował takie stanowisko wskutek swej doskonałości, a poświęceni naśladowcy jego stóp uzyskują je, ponieważ zostali uznani za sprawiedliwych na podstawie swej wiary w przelaną krew Chrystusa. — Rzym. 5:1, 9.

Pierwsze pomieszczenie w samym przybytku, czyli Miejsce Święte, było cieniem albo proroczym zarysem stanu duchowego synostwa i uświęcenia, którym się cieszą wszyscy „narodzeni na nowo”; przystęp do niego mają więc tylko ci, którzy zostali uznani za sprawiedliwych. Przedmioty znajdujące się w Miejscu Świętym wyobrażały tę samą klasę, tylko z innych punktów widzenia. Złoty świecznik z siedmioma lampami obrazował ich nieprzerwane wypromieniowywanie światła Słowa Bożego. Stół z chlebem pokładnym przedstawiał, że zaofiarowują każdemu Słowo Boże jako chleb życia. A złoty ołtarz kadzenia unaoczniał, jak ofiarują Bogu przyjemną woń modlitw i serdecznego oddania. — Mat. 5:14; 4:4; Obj. 8:3; Łuk. 1:9, 10.

Miejsce Najświętsze było odpowiednikiem samego nieba, obecności Jehowy, którą wówczas przedstawiał zarówno obłok okrywający cheruby na ubłagalni, jak również nadnaturalne światło Szekiny. Tutaj raz do roku, mianowicie dziesiątego dnia miesiąca siódmego, składane było symboliczne odpokutowanie za grzechy całego narodu izraelskiego. Czynił to wielki kapłan, który wchodził z krwią młodego wołu oraz kozła i kropił nią przed ubłagalnią. Te zwierzęta ofiarne były przedtem zabijane na dziedzińcu, po czym pewne ich części spalano w ofierze na miedzianym ołtarzu.

Znaczenie tego wszystkiego odsłonił nam apostoł Paweł, tak że nie potrzebujemy już mieć co do tego żadnej wątpliwości; napisał on: „Do przedniej części przybytku wchodzą o każdym czasie kapłani, sprawujący służbę, do drugiej zaś części wchodzi tylko raz do roku sam arcykapłan [wielki kapłan, NW], i to nie bez krwi, którą ofiaruje za swoje i ludu grzechy, popełnione w nieświadomości. (...) Chrystus zaś zjawił się jako arcykapłan dóbr przyszłych (...) nie z krwią kozłów lub cielców, lecz z własną krwią, dokonawszy zbawienia wiecznego. Chrystus bowiem (...) wstąpił do samego nieba, aby odtąd wstawiać się za nami przed obliczem Bożym.” — Hebr. 9:6, 7, 11, 12, 24, Kow.

Jakiemu celowi służył przybytek i składane w nim ofiary? Było to wszystko objęte rozrządzeniami Prawa i miało dawnym Izraelitom być pomocą w utrzymaniu się z dala od okolicznych narodów, aby nie rozproszyli się wśród nich aż do przyjścia Mesjasza. Miało to również wskazywać im na potrzebę Odkupiciela. — Hebr. 10:1-4.

Obecnie prorocze rysy przybytku Izraela mają znaczenie i wartość zarówno dla „małego stadka”, jak i dla „wielkiej rzeszy” „drugich owiec”. Klasy te, chociaż w różnej mierze, ale obie korzystają z dobrodziejstw wielkiej ofiary pozaobrazowego dnia odpokutowania, z okupu Chrystusa. Aczkolwiek wskazano, że tylko małe stadko służy na dziedzińcu przybytku i w Miejscu Świętym, to jednak w obrazie z Objawienia 7:9-17 występuje wielka rzesza „drugich owiec”, które też służą w świątyni. Na obu klasach spoczywa więc obowiązek, aby pozwalały świecić światłu prawdy i rozdawały wszystkim ludziom duchowy chleb Słowa Bożego. Zatem przybytek Izraela był cieniem nie tylko błogosławieństw i dobrodziejstw, które przypadły w udziale obu klasom i które jeszcze je czekają w Bożym nowym świecie, lecz obrazował również ich odpowiedzialność. Jakże słusznie powiedziano, że te rzeszy zostały spisane dla naszej nauki i pociechy!

[Przypisy]