Śmierci więcej nie będzie
TYLKO ci, którym śmierć zabrała kogoś drogiego, znają straszną pustkę, okropną świadomość utraty i rozdzierającą serce rozpacz, jaką pozostawia śmierć po swej niepożądanej wizycie. Dla tych ludzi śmierć nie jest przyjacielem. Przyjaciel nie sprawiłby takiego bólu, nie zadałby tak dotkliwego ciosu, po którym pozostaje długo krwawiąca rana. Zamiast być przyjacielem, śmierć jest okrutnym wrogiem.
Jeżeli ktoś próbuje przekonać cię, że śmierć jako taka naprawdę nie istnieje, a tylko jest bramą do nowego życia, nie zmienia to twardej rzeczywistości. Bezlitośnie przerwany zostaje byt kogoś miłego i bliskiego, młodego czy starszego. Sama nieobecność ukochanej osoby zabranej przez śmierć i okropne przeświadczenie, że on lub ona już nigdy nie wróci do domu, nie uściska cię serdecznie i nie porozmawia z tobą, ciągle przypomina o istnieniu śmierci, o tym, że niestety wszystko skończone. Śmierć jest czymś bardzo realnym i pozostawia po sobie bolesne blizny na sercach tych, którzy żyją dalej.
Wszyscy normalni ludzie pragną jak najdłużej wymykać się szponom śmierci, jak również zatrzymać przy sobie umiłowanych. A pomyśl, czym byłoby oglądanie czasów, w których śmierci by już więcej nie było! Nigdy nie musiałbyś pójść na cmentarz, aby opłakiwać utratę tego, kogo kochałeś. Nigdy nie przeżywałbyś smutnego spoglądania na nagrobek świadczący o tym, że pod twymi stopami leży w ziemi ktoś bliski. Zamiast tego twoi umiłowani byliby zawsze z tobą w ziemi żyjących.
Myśl, że taki czas nadejdzie, nie jest tylko czczym urojeniem. Będzie to rzeczywistością tak pewną, jak pewny jest fakt, że każdego poranka wschodzi słońce. Taką wiarogodną obietnicę dał Ten, który tylko sam jest w stanie ją spełnić. Obietnica ta zawarta jest w Jego Słowie, w księdze Objawienia 21:4, gdzie można przeczytać: „I otrze Bóg wszelką łzę z oczów ich; a śmierci więcej nie będzie, ani smutku, ani krzyku, ani boleści nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy pominęły.” Jest ona też podana w księdze proroka Izajasza: „Połknie śmierć w zwycięstwie, a Pan panujący [Pan Jehowa, NW] otrze łzę z każdego oblicza.” — Izaj. 25:8.
Ta cudowna obietnica spełni się po tym, kiedy Królestwo Jehowy pod władzą Chrystusa zniweczy obecny niegodziwy system rzeczy i zastąpi go sprawiedliwym, zupełnie nowym światem. Pod panowaniem tego Królestwa śmierć, która z powodu grzechu Adama nieuchronnie czekała wszystkich ludzi, nie będzie już dłużej sprawować władzy nad człowiekiem. Zostanie jej położony kres, ponieważ wtedy udziałem posłusznych spośród rodu ludzkiego, którzy oczekują życia ziemskiego, staną się dobrodziejstwa Chrystusowej ofiary okupu.
To nie znaczy, jakoby też zwierzęta, ptaki i ryby miały nie umierać. Żadna taka obietnica nie została im dana. Nie giną one z powodu grzechu Adama, lecz dlatego, że widocznie zamierzeniem Bożym wobec nich nie było życie bez końca. Jego Słowo mówi o nierozumnych zwierzętach, że są „zrodzone na złowienie i zagładę”. (2 Piotra 2:12, NT) Obietnica, że „śmierci więcej nie będzie”, może się więc odnosić tylko do człowieka.
A co by się stało, gdyby ktoś się zbuntował, kiedy śmierci już więcej nie będzie? Czy nie będzie sposobu na przerwanie mu życia? Rzecz oczywista, że będzie. Zniesienie śmierci wcale nie oznacza, że choćby ktoś znikczemniał, to i tak nie dosięgnie go zniszczenie. Biblia mówi: „A śmierć i Hades zostały wrzucone w jezioro ognia. To oznacza drugą śmierć, jezioro ognia.” (Obj. 20:14, NW) Z tego jasno wynika, że śmierć symbolizowana przez jezioro ognia będzie zawsze możliwa w stosunku do człowieka, z tym, że nie będzie nieunikniona. Człowiek nie dozna śmierci, dopóki będzie posłuszny najwyższemu Suwerenowi. Śmierć, która będzie zniszczona przez wrzucenie w jezioro ognia, to ta, która automatycznie spadła na całą ludzkość z powodu grzechu Adama. Każdy, kto umrze w Bożym nowym świecie, umrze z powodu własnej niegodziwości, a nie z winy Adama. A do śmierci odziedziczonej po Adamie odnoszą się słowa Biblii: „Jako ostatni nieprzyjaciel będzie zniszczona śmierć.” — 1 Kor. 15:26, NT.
Zniszczenie śmierci Adamowej będzie też równoznaczne ze zniesieniem Hadesu, czyli powszechnego grobu ludzkości. Nie będzie on już więcej nieuniknioną przyszłością tych wszystkich, którzy się urodzili. Nie tylko przestanie przyjmować ludzi, ale też nie będzie dłużej zatrzymywać tych, którzy się w nim znajdują. Rzeszom, które się dostały do powszechnego grobu ludzkości i są zachowane w pamięci Bożej, zostanie przywrócone życie ludzkie przez wskrzeszenie ich z martwych. Jezus obiecał to, mówiąc: „Nie dziwcie się temu, ponieważ nadchodzi godzina, w której wszyscy, co są w grobowcach pamięci, usłyszą jego głos i wyjdą: ci, którzy czynili rzeczy dobre, na zmartwychwstanie życia, ci, którzy uprawiali rzeczy marne, na zmartwychwstanie sądu.” — Jana 5:28, 29, NW.
Tym, którzy kogoś opłakują, ta pocieszająca obietnica dodaje otuchy. Usuwa straszne, powodowane przez śmierć uczucie, że wszystko się skończyło, i potrafi natchnąć nadzieją, że zmarli umiłowani znowu będą żyli. Zanim nastanie czas wskrzeszenia zmarłych przez Boga, będą oni jeszcze znajdować się w stanie nieświadomości, który Jezus przyrównał do snu, gdy powiedział: „Łazarz, przyjaciel nasz, śpi; ale idę, abym go ze snu obudził.” (Jana 11:11) Tak jak wzbudził Łazarza i przywrócił go do świadomego istnienia, tak podczas swego 1000-letniego panowania będzie wskrzeszał całe rzesze ludzi. Jeżeliby jednak ktoś z tych wzbudzonych z martwych obrał sobie postępowanie buntownicze i został niepomyślnie osądzony przez Boga, to umrze ponownie. Będzie to dla niego druga i ostateczna śmierć; właśnie tę wiecznotrwałą śmierć symbolizuje jezioro ognia.
Z tego, że zniesienie śmierci Adamowej będzie dla ludzi oznaczać możliwość życia bez końca, czyli tak długo, jak długo będą posłuszni, nie należy wnioskować, iż ziemi zagrozi przeludnienie. Ten, który potrafi usunąć śmierć i wskrzesić zmarłych, jest też w stanie zapobiec nadmiernemu rozrostowi ludzkości. Możemy z całkowitym zaufaniem oczekiwać czasu, w którym śmierci więcej nie będzie, gdyż Ten, który to obiecał, nigdy nie kłamie. Czas ten nastanie jeszcze za życia dzisiejszego pokolenia ludzi.