Głębokie znaczenie przypowieści
W CZASACH, w których zostały napisane Przypowieści biblijne, natura ludzka niewiele się różniła od dzisiejszej. Mądry pisarz Przypowieści zauważył wiele dobrego i wiele złego. Wszystko było warte wspomnienia i omówienia. To posłużyło do pochwały dobrego i do potępienia złego oraz do wskazania właściwej drogi ludziom, którzy mieli wątpliwości, jakie postępowanie jest mądre i praktyczne. Kiedy się zrozumie istotne znaczenie jakiejś przypowieści, można się więcej z niej nauczyć. Czy znasz głębokie znaczenie następujących przypowieści?
„Ścieżka sprawiedliwych jak jasna światłość wschodzi i rośnie aż do pełnego dnia. Droga bezbożnych ciemna, nie wiedzą, gdzie upadną.”
Wyobraźmy sobie piechura w Palestynie, który o wschodzie słońca wyrusza w drogę. Gdy się niebo zaczerwieni, widzi przedmioty tylko w zarysach. Jednak gdy słońce wzniesie się wyżej, wszystko staje się lepiej oświetlone i wyraźniejsze. W południe, gdy słońce znajduje się wprost nad nim, nie ma na ulicy cienia. Taka jest ścieżka sługi Bożego, który ciągle zważa na Słowo Boże, stopniowo uzyskuje większe zrozumienie, większą mądrość i lepiej rozumie Boży zamysł. Myśli, które nie są jasne lub które opacznie rozumiał, nauki i proroctwa, które przedtem były niezrozumiałe, stają się zrozumiałe przez coraz jaśniej świecące światło Słowa Bożego. On dokładnie poznaje drogę, którą ma kroczyć. Natomiast bezbożni są jak człowiek, który maca w ciemności. Ponieważ nie rozumieją Słowa ani zamysłu Jehowy oraz nie są gotowi przyjąć objawionych prawd i odpowiednio do nich postępować, macają naokoło w swej niewiedzy oraz błędnym mniemaniu i są tak ślepi, że tego nie rozumieją ani się do tego nie przyznają.
PRZYPOWIEŚCI 27:21, Wu.
„Jak próbują srebro w ogniu [tyglu, Gd], a złoto w piecu, tak człowiek bywa próbowany ustami chwalącego.”
Przez silne podgrzanie srebra i złota w tyglu można wypróbować ich wartość, bowiem żużel wypływa przez to na powierzchnię. Tak, pochwała wydobywa przymioty serca człowieka na powierzchnię. Ludzie mądrzy nie zabiegają o pochwały, ani nie stają się nadęci, gdy je otrzymują. Ludzie próżni ubiegają się o pochwały, a ludzie słabi stają się przez nie nadęci. Kto może znieść pochwały bez uszczerbku, pamiętając, że wszystko, co posiada pochodzi od Jehowy, jest w oczach Jehowy człowiekiem szczerym.
„Mądra niewiasta buduje dom swój; ale go głupia rękami swemi rozwala.”
Ta przypowieść ukazuje, że żona może być dla swego męża błogosławieństwem lub przekleństwem. Żona, która jest bogobojna, pracowita i mądra potrafi tak poprowadzić swoje gospodarstwo, że jej rodzina pomyślnie się rozwija. Ona dba o urządzenie mieszkania, o pożywienie i odzienie, i spełnia ważną rolę w religijnym wychowaniu dzieci. Rzecz ma się zupełnie inaczej, gdy żona nie jest ani mądra, ani bogobojna, ani oszczędna. Jej mąż może być nad wyraz pracowity i mieć najskromniejsze wymagania, a mimo to w jego domu nie ma pomyślności, bo jego żona nie potrafi właściwie korzystać ani z pieniędzy, ani z czasu. Ona nie tylko zaniedbuje swój dom i niewłaściwie ubiera i karmi dzieci, lecz także omieszkuje nauczyć ich bojaźni Bożej. Można powiedzieć, że rozwala swój dom własnymi rękami. Dlatego młody mężczyzna, który szuka żony, musi mądrze wybierać, jeżeli chce być szczęśliwy.
„Droga leniwego jest jako płot cierniowy; ale ścieżka szczerych jest równa.”
Leniwy wyobraża sobie zawsze — gdy ma zrobić to lub tamto — że na drodze stają mu niezliczone trudności. Kiedy podejmuje podroż, wyobraża sobie, że jego droga jest usłana cierniami, a więc jest rzeczą niemożliwą, aby po drodze się nie ukłuć. Wiele jego trudności istnieje albo tylko w jego wyobraźni, albo wynika z jego nieobowiązkowości. Człowiek pracowity, bogobojny, ma radość ze swej pracy. On sobie nie wyobraża, że na jego drodze jest pełno przeszkód, które mogłyby mu służyć za usprawiedliwienie do wykręcania się od roboty. Przez to, że się skupia na swej pracy unika niejednej przeszkody, która mogłaby dla niego powstać i na którą mógłby się uskarżać. Ścieżka jego życia podobna jest utorowanej drodze pozbawionej kamieni. On łatwo idzie naprzód i cieszy się.
„Konia gotują na dzień bitwy; ale od Pana [Jehowy, NW] jest wybawienie.”
Izraelici przed Salomonem nie posiadali rumaków wojennych. Dawnym narodom azjatyckim woły służyły za zwierzęta robocze i pociągowe, wielbłądy i osły za zwierzęta juczne, muły i osły za wierzchowce, a konie używano do wojny. Zanim Izrael wszedł do Ziemi Obiecanej Jehowa rozkazał, aby król, gdyby takiego kiedyś mieli, ‚tylko nie chował wiele koni, ani nawracał ludu do Egiptu, aby wiele koni nabył’. (5 Mojż. 17:16) Bóg miał być ochroną swego ludu, a rumaki wojenne nie były konieczne. Potęga armii wyruszającej przeciw Jego ludowi nie miała znaczenia; gdy byli posłuszni Jehowie, ratował ich. Rabsaces, dowódca Sennacheryba chełpił się siłą wojska asyryjskiego, obiecując dać Żydom dwa tysiące rumaków, gdyby mogli stawić do nich jeźdźców. Asyryjczycy dysponowali rumakami wojennymi, lecz Jehowa udzielił zwycięstwa swym czcicielom. — Izaj. 36:8; 37:36-38.
„Mąż ubogi, który uciska nędznych, podobny jest dżdżowi gwałtownemu, po którym chleba nie bywa.”
W Palestynie często zdarza się oberwanie chmury. Ono może być tak znaczne, że latem woda unosi z sobą cenne ziarno z klepiska, a bydło i nierogacizna topią się w ulewnym deszczu. Nieraz nawet całe domy zostają uniesione. Takie są też skutki, gdy ubogi człowiek otrzymuje władzę i nadużywa swego urzędu, aby biednym zabrać co tylko się da. On uciska ich nawet w małych rzeczach, co bogatemu władcy nie przyszłoby wcale na myśl. W ten sposób chciwy lub zadłużony władca mógłby ubogim zabrać wszystko, co oni potrzebują do życia. Kto piastuje urząd i zajmuje jakieś stanowisko, nie powinien mieć długów, aby się nie znaleźć w pokuszeniu nadużycia swego urzędu.
„Oko, które się naśmiewa z ojca i wzgardza posłuszeństwem macierzyńskim, wykłują kruki u potoków, i orlęta je wyjedzą.”
W rozpadlinach górskich potoków Syrii przebywają często kruki znane z tego, że wydziobują oczy żywym i martwym zwierzętom. Kruki odżywiają się szczególnie padliną leżącą na polach. Ludzie, którzy pogardzają swymi rodzicami lub swym Ojcem niebiańskim albo matką — organizacją — umrą haniebną śmiercią i nie będą godni przyzwoitego pogrzebu. — Obj. 19:17-21.