Atak ze świata niewidzialnego

PRZED kilku laty w różnych krajach przeprowadzono badania, w związku z którymi zapytano ogółem 25 000 osób, czy „będąc przy dobrym zdrowiu i na jawie słyszeli kiedy jakiś głos, widzieli postać lub odczuli dotknięcie, którego nie da się wyjaśnić przyczynami naturalnymi”. Wyniki tych rozległych badań zostały określone jako zdumiewające, gdyż w samej tylko Anglii co dziesiąta z tych osób całkowicie normalnych duchowo doznała wyraźnie takiego wrażenia.¹

Czy te ataki pochodziły ze świata niewidzialnego? „Nonsens”, mówi obecnie wielu psychologów. Dla nich są to tylko „halucynacje”. Natomiast parapsychologowie są już nieco mniej sceptyczni, gdyż wiedzą z doświadczenia, że istnieje wiele rzeczy, których nauka nie może wyjaśnić, jak na przykład postrzeganie pozazmysłowe.

Nadto ciągle słyszy się właśnie o takich atakach ze świata niewidzialnego, a często potwierdzają je wiarogodni świadkowie. Poza tym psycholog, który nie wierzy Słowu Bożemu, Biblii, jest dla chrześcijan nader wątpliwym autorytetem. Kto czyta Biblię, ten wie, że w tych natchnionych Pismach jest mowa o istnieniu złych stworzeń duchowych i że w odniesieniu do naszych czasów napisano tam: „Biada ziemi”. Dlaczego? Ponieważ ten, który jest „zwany Diabłem i Szatanem (...) strącony został na ziemię, a wraz z nim zostali strąceni aniołowie jego”. Ludzie stoją więc wobec faktu, że Diabeł i jego aniołowie stanowią niewidzialne moce, które zostały wygnane w okolice ziemi i dlatego powiedziano: „Biada ziemi”. A więc „ogniste strzały złośnika” nie są tworem fantazji. — Obj. 12:9, 12; Efez. 6:16, Kow.

Jedną z wielu metod stosowanych przez niewidzialne moce Szatana w celu wyrządzania ludziom szkody jest przeszkadzanie im, gdy zasypiają. Nieraz słyszy się, jak ludzie mówią, że niewidzialne ręce ściągały z nich kołdrę, lub niepokoiły ich przez dotknięcia, tak że nie mogli zasnąć. Bywało nawet, że całe łóżko się unosiło, trzęsło się albo przesuwało się tam i z powrotem. Jeden z angielskich artystów, który powątpiewał w prawdziwość takich doniesień, zamieszkał w pewnym domu w Poling [Sussex], o którym mówiono, że tam takie rzeczy się zdarzają. Obecnie przestał powątpiewać. Oto co napisał: „Ledwie zasnąłem, gdy nagle zerwałem się ze snu, ponieważ ktoś pode mną podniósł w górę łóżko. Sądziłem, że ten ktoś ukrył się pod nim, aby mnie przestraszyć. Szukałem wszędzie, lecz nic nie znalazłem. Później moje łóżko gwałtownie się zatrzęsło i zakręcono mną jak bąkiem. Gdy w końcu przyszedłem znowu do siebie, leżałem w poprzek łóżka, a większa część pościeli leżała na podłodze.”²

Jednym z najbardziej znamiennych zdarzeń z jakim się spotkał parapsycholog J.B. Rhine, był wypadek czternastoletniego chłopca często atakowanego w swej sypialni. Gdy ten chłopiec poszedł spać do plebanii, jego łóżko trzęsło się tam tak gwałtownie, że musiał wstać. Wówczas starał się zasnąć w ciężkim fotelu. W czasie gdy proboszcz stał tuż obok niego, fotel się przechylił i przewrócił, a chłopiec wypadł na podłogę. Proboszcz potem sam usiadł w fotelu i próbował zrobić to samo, ale nawet nie mógł tego fotela przechylić.³

Jak doniesiono w gazecie wychodzącej w Runcorn [Cheshire, Anglia] jakaś niewidzialna ręka stale wyrzucała tam nocą z łóżka pewnego chłopca.⁴ Duchowni będący świadkami tych zdarzeń często nie mogli temu zaradzić, a nieraz nawet sami bywali zaatakowani. Według relacji czasopisma spirytystycznego „The Psychic News” duch z Runcorn miał na przykład nawet rzucić Biblią w duchownego metodystów W.H. Stevensa.⁵

Ataki mają często taki charakter, że wcale nie można się w nich dopatrywać urojenia lub fantazji. Niedawno w jednej z londyńskich gazet ukazał się artykuł o pewnej kobiecie z Epsom, której stale coś przeszkadzało w śnie. Ta kobieta nie wmawiała sobie tego, gdyż jej mąż powiedział:

„Pewnej nocy Betty siadła na łóżku, ponieważ naraz coś zaczęło ją ciągnąć za ramiona. Ciągnęło ją do okna i podniosło jej ciało tak wysoko, że tylko nogi dotykały łóżka. Ona wołała o pomoc. Złapałem ją za nogi, ale to coś miało wielką siłę. Najpierw nie mogłem dać rady. Miałem uczucie, że to mnie też ciągnie do okna. Potem nagle to coś utraciło swą siłę i Betty upadła.”⁶

Doniesienia o takich atakach słyszy się z całego świata. W gazecie „Herald” ukazującej się w Panama City napisano o pewnej osiemnastoletniej dziewczynie, którą trapiły duchy. Ona została zaatakowana nawet w obecności przedstawicieli władz miejskich i pewnego lekarza. „Coś ugryzło Claritas w rękę, gdy ją trzymałem” oświadczył jeden z urzędników. Lekarz powiedział: „Zawsze sądziłem, że nasz świat jest czymś widzialnym, ale w tym wypadku mieliśmy do czynienia z nieznaną siłą, której się nie widzi, ale którą można odczuć.”⁷ W pewnym malajskim osiedlu Jelutong Penang, kilkoro dzieci padło ofiarą takiego ataku. Pewna gazeta z Singapur podała następujące doniesienie o tym wypadku: „Mówi się, że duch napada na młode dziewczęta i dzieci, niekiedy zrywa z ich ciał odzież i częste skłania je do wydawania żałosnych jęków.”⁸ O podobnym wypadku zaatakowania dwóch zaklinaczy przez człowieka opętanego przez złego ducha czytamy w Biblii: „I skoczył na nich ów człowiek, w którym był zły duch, dwóch z nich powalił i zmógł tak, że nadzy i poranieni uciekli z tego domu.” — Dzieje 19:16, NDą.

Niedawno wydano książkę pt. Evidence of Satan in the modern World [Dowód istnienia Szatana w obecnym świecie]⁹, która zawiera oparte na faktach doniesienia o atakach ze świata demonów, a także o gwałtownych utarczkach między tak zwanymi egzorcystami a złymi duchami.

Czasem demoni również napastują ludzi w ten sposób, że z nimi rozmawiają; tacy ludzie mówią wtedy, że słyszeli jakieś „głosy”. W kołach spirytystów nazywa się to „mediumizmem”. Istnieje nawet szereg książek różnych spirytystów, których treść podyktowały głosy demonów. Te głosy często zniewalają ludzi do zadawania komuś gwałtu, do popełniania morderstw lub samobójstw. Na przykład pewien mężczyzna w Singapurze przez cztery dni słyszał głos, który go wzywał do odebrania sobie życia. On to uczynił. Jego żona powiedziała, że mąż mówił jej o nakazach ducha, ale ona wzięła to za żart.¹⁰

W wydanej przez Towarzystwo Strażnica broszurce pt. „Czy można rozmawiać z umarłymi?” — której nakład jest już wyczerpany — przytoczono wiele przykładów takich ataków ze świata niewidzialnego, wskutek których ludzie zostali nakłonieni do zła. Między innymi opisano tam następujący wypadek:

„Z inicjatywy gazety ‚Chicago News’ przeprowadzono badania zjawisk spirytystycznych, które doprowadziły do następujących wniosków: ‚Co się tyczy głosów, które znajdują dostęp do czyjegoś ucha, zaobserwowałem, że podszeptują raczej rzeczy złe niż dobre (...) Gdy się jednak raz nawiąże łączność, wtedy potrzeba stanowczości, aby się uwolnić od tych „głosów” lub mocy (...) Oddawanie pod opiekę tych nadziemskich mocy swej woli, swej duszy i osobowości nigdy nie jest rzeczą bezpieczną. Spotkałem kobietę, którą „głosy” doprowadziły do zamordowania jej własnego dziecka (...) Pewien znany mi mężczyzna na rozkaz „głosów” uderzył młodego człowieka wychodzącego z restauracji (...) Istnieją jeszcze setki podobnych wypadków.’”

Przed potopem, który miał miejsce za czasów Noego, „ziemia (...) napełniła się nieprawością” na skutek działania demonów. (1 Mojż. 6:1-11) Również obecnie demoni są sprawcami wielu gwałtów, podjudzając jednych ludzi do atakowania drugich. Ataki ze świata niewidzialnego sprowadziły na ludzkość wiele nieszczęść. Chrześcijanie powinni się więc uzbroić do walki z tymi siłami duchowymi i powinni stale uświadamiać sobie fakt, że szczególnie oni są tarczą celową ‚ognistych strzał złośnika’.

ŹRÓDŁA

¹. „Phantasms of the Living”, E. Gurney.

². „Ghosts over England”, R. Thurston Hopkins.

³. „Philadelphia News”, z 27 sierpnia 1949 r.

⁴. „Daily Colonist”, Victoria [Kanada] z 14 maja 1953 r.

⁵. „Journal American”, Nowy Jork, z 15 października 1953 r.

⁶. „Daily Mail”, Londyn, z 17 lipca 1950 r.

⁷. „Herald”, Panama City, z 19 maja 1953 r.

⁸. „Sunday Times”, z 30 sierpnia 1953 r.

⁹. „Leon Christiani”, Macmillan, 1962 r.

¹⁰. „The Straits Times”, z 15 grudnia 1953 r.